''Light In A Lonely Place Of Drawning..''

Αυτή την Τετάρτη 27/4/11 στον indieground radio μέσα από τον Azrael η διαδρομή ξεκινά από αγωνιώδεις σκοτεινές εικόνες με την όραση να βαραίνει δυσσάρεστα με απώτερο στόχο και σκοπό να ανοίξει εκείνη η είσοδος είτε είναι πόρτα είτε κάτι παρεμφερές σε εκείνη προκειμένου να διαδραματίσει το φως τον ανατρεπτικό ρόλο που πολλές φορές αναλαμβάνουν και τα ξαφνικά γέλια μέσα σε συζητήσεις με βαριά,σχεδόν καφκική ατμόσφαιρα.Το σκοτάδι εμπεριέχει μέσα του την απορία,το γιατί και τη μοναξιά,η τελευταία ειδικότερα ως κοντινός συγγενής της προσευχής αναπόφευκτα εξελίσσεται αυτή την εβδομάδα ως ο επόμενος σταθμός σε μία διαδρομή χωρίς κενά.


Οι λόγοι που σπρώξανε το άτομο στο να αρνείται το ποιός ήταν και να υιοθετεί μία στάση σχεδόν κατατονική απέναντι στις γύρω του αντιδράσεις και εξελίξεις,η σκληρή δοκιμασία του να δεχθούμε στον ίδιο μας τον εαυτό ότι όσο ενδόμυχα θρηνούμε κάτι,οι γιορτές θα είναι κάτι ξένο και το να τις τιμήσουμε μία υπέρβαση, ο εχθρός που έρχεται βαδίζοντας με χάρη διαβολικά ευλογημένη,η απελπισμένη απολογία προς τον μέσα γίγαντα που υποβόσκει ακόμη και μας κρατάει ζωντανούς αλλά και μας βαραίνει στη σκέψη ταυτόχρονα,η έντεχνη απομάκρυνση από εκείνους που δεν πρέπει να βαρύνουν με τη σειρά τους βλέποντας την κατιούσα να παίρνει σάρκα και οστά.Στο πλαίσιο της κορύφωσης της δύσκολης στιγμής,η συνεχής αναπαραγωγή μίας κασέτας η οποία δεν εννοεί να λιώσει και ερεθίζει τους οφθαλμούς με τρόπο επίπονο,κυρίως εάν πρόκειται για τν πρώτη φορά που σε επισκέπτεται προκειμένου να σου μάθει ότι και οι ήττες και οι γροθιές όπως και οι υπερήφανες στιγμές,καμιά φορά δεν γνωρίζουν γήρανση.


Εκεί όμως καραδοκεί και η άρνηση που έρχεται πριν την τελευταία στροφή πριν ακινητοποιηθούμε τελείως όντας τυλιγμένοι στις ταινίες της κασέτας εκείνης.Τύμπανα που καλούν για μία αντιδραστική τελετή,έστω και αν εκείνη μέσα από το τόσο δυσμενές φαντάζει σε πρώτη επαφή σαν κάτι διαδικαστικό που συμβαίνει τίμης ένεκεν.Εάν πραγματικά διαβούμε το μονοπάτι που από τη γέννηση του προορίζεται πάντοτε για αποκλειστικά μοναχικές πορείες,τότε μελίγη τύχη εμφανίζεται εκείνος ο ''ιδανικός ξένος'' με τον φανό που ακτινοβολεί μία ενέργεια ούτε κοντά στο κίτρινο του φωτός ούτε και στο κόκκινο της επιθυμίας,αλλά στο ολόλευκο,γιατί πρέπει να είναι κοντά στο μαύρο που προηγήθηκε,είναι οι μνήμες πάντα ο δικός του φώσφορος.


Εδώ όλα είναι παράξενα.νόμιζαμε ότι είχαμε μάθει και μάλιστα με τον πιο σκληρό τρόπο τι εστί υπομονή,όμως για να το τεκμηριώσουμε,ακριβώς τώρα που τελείωσε θα πρέπει να αντλήσουμε όση και πριν και ίσως να την πολλαπλασιάσουμε.Θα χρειαστούν οι αρετές του λύκου για να επέλθει η βεβαίωση ότι ο ξένος είναι στα αλήθεια σύμμαχος και όχι το εχθρικό της υπόστασης του λύκου που αναφέρθηκε.Εάν μπορείς να καταφέρεις να μην συμβαδίσουν οι αναπνοές σου με την ατελείωτη χαρά σου και τις περιορίσεις σε μικρές και συνεχείς,ίσως στεφθείς εφτάψυχος.


Αύριο λοιπόν,Τετάρτη 27/4/11 ώρα 12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/ ,με electrogoth,gothic,industrial και όλα τα σκοτεινά υβρίδια στο καθιερωμένο κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές,από τους συναγερμούς των Schwarze Fragment και των ΧΖΧ μέχρι το παρόν που δηλώνει ο Alexander Veljanov και το λάβαρο μίας σκοτεινής-έστω- νίκης από τους In Strict Confidence.

Επάνω εικόνα:Gilda Dent by Tim Sale (Τελευταίο τεύχος ''The Long Halloween''-DC Comics)

Κάτω εικόνα:Green Lantern's Light(Τον Ιούλιο του 2011 αναμενουμε κινηματογραφική μεταφορά)

''Σε Αυτό Θα Είσαι Μόνος..''

Και τελικά όταν η απορία η άλυτη για το τι σε πέταξε στο καναβάτσο και από ποιό σημείο είχε ξεκινήσει το κουβάρι να κάνει βόλτα γερνάει,όταν εν ολίγοις δεν έχει κανείς την πολυτέλεια στην επόμενη μετακίνηση του ορολογιακού δείκτη να θέσει όρια και δικαιολογίες προς τον εαυτό του,ξεκινάει και πάλι μία διαδρομή με πιο πολλά χρώματα από αυτά του αριθμού τέσσερα.(4 τοίχοι).Επειδή όμως η λύση σε όλα καμιά φορά ξεκινάει ανάποδα,θα βγούμε από τη θαλπωρή του πλήρως ήσυχου μόνοι μας και θα χαράξουμε πορεία με τον εαυτό μας μέχρι νεότερης ενημέρωσης και ενεργοποίησης από την πλευρά του ένστικτου.Αυτή είναι η μία εκδοχή της μοναξιάς εκείνου που βλέπουμε να βαδίζει σημαδεύοντας με το βλέμμα σε κάτι που ίσως χρειαστεί να κοιτάξουμε δύο και περισσότερες φορές για να μπορέσουμε να διακρίνουμε καθαρά.

Η άλλη από μια άποψη είναι η μόνιμη σταθερά μεταξύ ελευθερίας και δέσμευσης,εξάρτησης και ανεξαρτησίας.Κάποιοι δεν περίμεναν κάποια απογεύματα να ακουστεί το τηλέφωνο τους,ούτε να χτυπήσει η πόρτα τους προκειμένου να μετακινηθούν προς τα έξω.Νιώσανε το εύλογο κάλεσμα από κάτι απλό όπως ο περίπατος,για κάτι ακόμα πιο απλό.Θα τους δούμε στα λιμάνια,σε άδειους Κυριακάτικους πεζόδρομους,στα διπλανά τραπέζια με παρέα νοητή.Άλλοι θα γελάσουν,άλλοι θα απορήσουν και άλλοι θα ξαφνιαστούν από την ευγένεια που προκύπτει έπειτα από λίγο μέσα από τον ήχο της φωνής τους και από τη γαλήνη που διασκορπίζεται η οποία υποσκελίζει το μη φιλικό και αλλόκοτο που επικρατούσε μέχρι πριν από λίγο σε χρόνο ανύποπτο.Κάποιοι διασκεδάζουν με έναν τόσο δικό τους τρόπο μερικές φορές.Δεν υφίσταται κατηγοριοποίησης αυτό.Όλοι μας περνάμε από αυτό το στάδιο κάποια στιγμή και μετά από καιρό κάποιοι θα το θυμούνται σαν ένα κακό όνειρο την ίδια ώρα που άλλοι θα έχουν να θυμούνται ότι μέσα από το παράξενο αυτού γυμνάσανε εαυτούς όσο ποτέ άλλοτε.Όταν μάλιστα όλα είχαν ξεκινήσει από ένα όμορφο λάθος,η ηδονή του επιλόγου είναι πρωτόγνωρη.

Σαν μία σκυταλοδρομία κατά τη διάρκεια της οποίας για να ξεκινήσει ένα στάδιο,απαραίτητη προυπόθεση είναι να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα μελανά σημεία το προηγούμενο,έτσι και η σκέψη θα ξεκινήσει το χορό πριν καν αντιληφθούν τα άκρα το μήνυμα και ακολουθήσουν στα εγκόσμια.Η σκέψη θα είναι παρούσα και εκεί και πολύ έντονα για κάποιους που δεν αρκούνται στο να αισθάνονται μέχρι να λάβουν απαντήσεις.Έπειτα έρχεται η  παρατηρήση,η οποία είναι πολλαπλά πιο δυνατή αλλά και πάντα στην αναμονή.Η πρώτη σκέψη είναι πάντοτε βίαιη.Είναι υποχρεωμένη να είναι βίαιη.Αλλιώς δεν μπορεί να πείσει κανέναν για το ότι ο πόνος που ξεκινάει να βαραίνει το θώρακα και τα μιλίγγια του κεφαλιού που νιώθουμε να τσαλακώνονται ξαφνικά σε λίγο θα είναι απλώς τα συμπτώματα που εμπεριείχε το άγχος της προθέρμανσης.Αρχίζει χωρίς λόγια και με δύναμη η οποία δίνει φάρμακο στα θολωμένα πέλματα και το παιχνίδι έχει αρχίσει.

Κάπως έτσι και ο Stan Przhegosky μένοντας για λίγο μόνος μακριά από το πρότζεκτ του με την παράξενη ονομασία,κυκλοφορεί σχετικά πρόσφατα ένα ακόμη άλμπουμ υπό την ετικέτα ZXZ

όπου το έργο άλλων όπως οι Depeche Mode ή και ακόμη και της Madonna(!) περνάνε σε ένα ν ουρανό με νέφος,τον οποίο άλλοι θα ονομάσουν industrial goth και άλλοι witch house.Το άλμπουμ Abraxas είναι δυναμικό και με ήχους που αγγίζουν το βάθος του διαδρόμου χωρίς όμως να καταντάει χαώδες και φλύαρο,οπότε ασ το εμπιστευτούμε προκειμένου να μας μεταφέρει προς τα έξω.Σκοτεινός χορός γεμάτος βουβά υπονοούμενα μιάς μαγείας υπολογισμένης με μαθηματική ακρίβεια να μας κάνει να νιώσουμε τον καλοπροαίρετο δαίμονα να ψιθυρίζει από μέσα.Ξεκινήσαμε...

Κάθε πρόλογος κρύβει μέσα του κάτι επιθετικό,κάτι βιαστικό πολλές φορές και με την επείγουσα ανάγκη να καταλάβει ο καθένας πως ο ενθουσιασμός είτε μας αρέσει είτε όχι κεντάει φαρμακερά,αφού όσο εφηβική και να είναι η διάθεση δεν μας έχει υποσχεθεί κανένας τίποτα.Μετά λοιπόν από το σπασμωδικό της αφετηρίας και το αμφίβολο του αναγνωριστικού παιχνιδιού,έως και το γλυκά παρορμητικό -αν και με λογικές προθέσεις-,το χρώμα αλλάζει και θυμίζει αρκετά λιγότερο μία αρένα.Οι σκέψεις δεν σταματούν εδώ.Τέτοια γεγονότα φονικά για τη ρουτίνα είναι όπως τα βιβλία.Οι συνειρμοί οδηγούν προς τα πίσω με το βήμα προς τα εμπρός,υποθέσεις που ενδόμυχα δεν έκλεισαν ποτέ παίζουν την τελευταία τους πράξη.Ψυχοφθόρο,αλλά και το μαγικό κλειδί για τη διάρκεια...Ίσως όσοι σου είπαν ότι βασανίζεσαι παραπάνω από όσο πρέπει να έιχαν δίκιο.Όμως δεν ήτανε ποτέ τόσο άσχημα να βρίσκεις τις απαντήσεις μόνος σου και αυτό είναι μία αντικειμενική αξία,δεν πρόκειται να αλλάξει.Όλα παίρνουν αρμονική σειρά,ο νους ικανός ως συνήθως να αγγίζει το άλλο άκρο εκκρίνει ακατάπαυστα ηρεμηστικές ουσίες.Σε περίπτωση που κάποιες από αυτές τις νιώσουμε να είναι ξένες,κάτι δεν είναι πια το ίδιο,κάτι έχει αλλάξει.Εδώ αρχίζει ουσιαστικά πλέον αυτό το οποίο ο παθητικός παρατηρητής μπορεί να μην κατανοήσει ποτέ του,ακόμη και αν πέρασε και εκείνος από εκεί νωρίτερα.Είναι ''η δική μας γιορτή'',εκεί 

που ένας απολογισμός μόλις έλαβε τέλος και ξεκίνησε η εξαργύρωση.Είναι ολοφάνερο και πάλι το ότι πάντοτε υπήρχε νόημα στο να επικεντρωθούμε λίγο παραπάνω σε όσα βρίσκονται τριγύρω.Είχαμε πει ότι όταν αρχίζουμε να κοιτάζουμε ευθεία,σημαίνει πως έχουμε ήδη κάνει μια καλή αρχή.Η απλή αυτή μέρα με το τόσο ξεχωριστό όμως συναίσθημα,το νέο ταξίδι της μικρής,μυστήριας περιπλάνησης μέσα στο παλιό μονοπάτι μας οδηγούν κάπου στη μέση,άρα το να κοιτάζουμε από εκείνο το σημείο ευθεία έχει μία εξαιρετικά λογική συνέχεια.

Κάπως έτσι το 2002 ο Alexander Veljanov αφήνοντας πίσω του για λίγο το σπίτι των Deine Lakaien,επισκέφθηκε εκείνο των Stendal Blast,(γνωστό μεταξύ άλλων και από την επίσκεψη των Blutengel σε αυτό )και από εκεί γινόμενοι ένα με όλα,από το πικρό και το μαραμένο μέχρι το απώγειο της ανιούσας μας λένε για άλλη μία μέρα,Νur Ein Tag.....

                                                           

Δεν ξεχνάμε αυτό για το οποίο έγινε λόγος νωρίτερα,κανένας δεν υποσχέθηκε τίποτα και αν ισχύει για τα παραμύθια,έτσι και στις αληθινές ιστορίες πάντα υπάρχει και το άσχημο κομμάτι,ακόμα και στις πιο ωραίες και τις πιο ιδανικές.Κάπου στο πλαίσιο της διαδρομής,η ανώμαλη προσγείωση έστω και παρωδική,είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο και εκεί μολονότι έχουμε φτάσει τόσο μακριά ήδη,τα πρωταρχικά συμπτώματα επιστρέφουν,οι ανάσες χωλαίνουν,ο θώρακας δυσφορεί και τα οστά του κρανίου τσαλακώνονται.Εκεί είναι αργά να σταματήσουμε,αν πραγματοποιήσουμε μεταβολή,η απόσταση από την αφετηρία μέχρι την κοπή του νήματος είναι η ίδια.Ακούγεται πολύ σοφό και εύκολο στο χαρτί,όμως έτσι είναι.Θα περάσει λίγος χρόνος ίσως για όλους μας προκειμένου να ακολουθήσουμε το απλό,το να κατανοήσουμε δηλαδή ότι η μόνη δίοδος προς τη δύναμη και την ''πέτρα'' είναι να δεχθούμε τα πράγματα ως έχουν.Στην επώδυνη αυτή παρένθεση θα υπάρξει ένα πένθος,αυτό αν το επιτρέπει ο χρόνος τότε δεν είναι έγκλημα.Λίγη φαντασία,λίγη διαμαρτυρία είναι πάντοτε ένα δυνατό παυσίπονο.Το να ονειρεύεται κανείς άλλωστε είναι μία μορφή τέχνης.

Όταν πριν λίγα χρόνια ο Sven Friedrich μόνος,χωρίς τους Zeraphine ή τους Solar Fake και φυσικά τους θρυλικούς πια Dreadful Shadows οι οποίοι αρκούνται σε κάποιους κύκλους συναυλιών ενίοτε,συνάντησε την Ophelia Dax,μακριά και εκείνη από τους Jesus On Ecstasy,με τους οποίους την γνώρισαν πολλοί,απέδωσαν πολύ σοφά τα τσακισμένα όνειρα.Ο Friedrich κάνει εκείνο που από νεαρή ηλικία γνωρίζει καλά.φωνάζοντας ''δεν ήτανε να γίνει'',σε μία υπενθύμιση ότι και οι δυνατοί λυγίζουν,ενώ η συνύπαρξη με την Ophelia θυμίζει κάτι από χρυσές εποχές όταν και η Gitane Demone στο πλευρό των Shadows είχε δώσει πραγματικά μαθήματα για το συμβολισμό της ενδελέχειας που αποδίδει στα πράγματα το πάντρεμα ανδρικής με γυναικεία φωνή....

            

Εδώ οι ελεύθεροι σκοπευτές χαιδεύουν έντονα τις άκρες των δαχτύλων της διαίσθησης μας.Όχι δεν είναι μόνο ο παραβιασμένος πλέον νους μας που πολλαπλασιάζει τα πάντα,κάποιοι ζούσαν για αυτό και τώρα το έχουν χειροπιαστό με σάρκα και οστά και το απολαμβάνουν.Πέσαμε....τα πάντα ξεκινούν από το βλέμμα μας και τελικά εκεί ολοκληρώνουν πολλούς γύρους και κύκλους.Ευχή και κατάρα θα είναι από εδώ και στο εξής και σε πολλά από τα επόμενα μας βήματα.Από τη μία δεν είναι κανένας ούτε θεός ούτε και ζώο για να μην σκεφτεί ότι όλο αυτό το μοναδικό δεν το μοιράζεται με κανέναν.Εδώ όλοι θα απορήσουμε εάν άραγε υπάρχει ένας σύμμαχος σε όλα αυτά και εάν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο νοητό κλείσιμο εκείνου που ξεκινήσαμε.Εάν είμασταν δυνατοί ή απλώς ατίθασοι και παθιασμένοι.Εάν οι έννοιες σωστό & λάθος είναι διαπραγματεύσιμες.Τι είναι σωστό και τι λάθος;Όλα ξεκινούν από το είναι μας όμως,απλό και ουσιαστικό....και Όχι,κανένας δεν μας έχει κλείσει το στόμα και τα ρουθούνια,το οξυγόνο εισέρχεται ακόμα και οπότε το παιχνίδι παίζεται.Οι ντροπές ας παραμεριστούν,προχωράμε έστω και χαιδεύοντας τον τοίχο και κρατώντας το χέρι του,έστω και αν τα χέρια και τα πόδια μας είναι δύο κομμάτια από ξύλο πλέον,τα αντανακλαστικά μας υπάρχουν για κάποιο λόγο και μέχρι να εμφανιστεί αυτό που λένε τύχη,μοίρα,σύμπτωση τα χρησιμοποιούμε όπως μπορούμε.Αν κυλήσει πολύ άμμος στο κάτω μέρος της κλεψύδρας τότε μπορεί να γνωρίσει η υπερηφάνεια ανάσταση νεκρών στη σκέψη ότι ακόμα βρίσκει τρόπους έστω και υπολειτουργώντας να αποδράσει παροιμιωδώς από τη φυλακή.Προσοχή μόνο μην σας κλείσουν τα ρουθούνια και τα χείλια.Η σκιά σας είναι ακόμα ορατή.Τα σύμβολα αν ήτανε τελικά να γίνει σε αντίθεση με όσα είπε ο Sven και η Ophelia θα σας ενημερώσουν αν το θέλετε πραγματικά.

Μάλλον διόλου τυχαία η Νεοϋορκέζα,γεννημένη στην Μπαγκλαντές Shikee,ανέκαθεν χορεύει μόνη όντας η ''ψυχή μέσα στο ανδροειδές'',Android Lust,με την αυταπάρνηση να βρίσκει στο πρόσωπο της την εικόνα και την ομοίωση έτσι όπως μας την έχουν αναλύσει από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου ήδη,με τη δύναμη σε όλο της το μεγαλείο να προκύπτει ως βασικό προϊόν έστω και μέσα από έναν άξονα γεμάτο γερά χαστούκια.Ωδή σε όλα όσα περιγράφουμε εδώ σήμερα σε ένα πακέτο όπου η εικόνα,η μουσική,η γλώσσα του σώματος συμβαδίζουν στο απόλυτο σε ένα icon το οποίο παραδόξως όσο ''φορτωμένο'' και να δείχνει,δε εκπέμπει ίχνος από περιττή πρόθεση επαρμένης  επίδειξης και μπροστά της παρόμοιες φιγούρες όπως ο Rogue των Cruxshadows φάνταζουν μέτριες.Ακρόαση δύσκολη μα τόσο σκανδαλιστικά ιδιαίτερη,το σπαρακτικό όχι που φωνάζει η Shikee ας μην μας ξεγελάσει.Μακριά από καταστροφολογίες,΄κρύβει μέσα του τη δύναμη που χρειάζεται για να πάρει κάποιος στις ωμοπλάτες του τον άτλαντα...

Θα ζησουμε λοιπόν.Μία ανατροπή,έστω και επικά κατάμαυρη δεν παύει να κάνει τον κανόνα που λέει ότι αφού κάτι έλαβε χώρα μία φορά,μπορεί να ξαναγίνει.Ας κοιτάξουμε και πάλι ευθεία σιγά σιγά.Για κάποιους θα είναι μια μεγάλη,σχεδόν αστεία γραφικότητα όλο αυτό που ζήσαμε.Για άλλους μία ανούσια δοκιμασία στην οποία μπήκαμε λόγω του ότι ήταν απλώς το τοπίο γύρω μας άνυδρο.Αν όντως όμως βρήκαμε απαντήσεις,δακρίναμε τα έμμεσα μυνήματα παρατηρώντας και καταφέραμε και γυρίσαμε πίσω με μία λεπτή έστω ατσάλινη επένδυση παραπάνω σαν έπαθλο,τολμάμε να πούμε ότι στην δική μας γιορτή,γνωρίσαμε τη νίκη της μνήμης επί της λήθης,της αλήθειας επί του ψέματος και της ζωής επί του θανάτου.Αυτό για όλους.....χρόνια πολλά....

Encore:Ο ύμνος της μεγαλοπρέπειας των Covenant από το Skyshaper του 2006 αφιερώνεται σε όλους,το κείμενο στην Starwhisperer,η γιορτή σε όσους την βίωσαν και θα την βιώσουν και όχι κατά παραγγελία....Οι εικόνες είναι από την ταινία Dark Solitude και όσο απλές και να δείχνουν,προέκυψαν έπειτα από μία αναζήτηση ωρών.

''Μια τελευταία προσευχή...''

Αυτήν την Τετάρτη 20/4/11 στον Azrael η διαδρομή ξεκινάει από την ενωσή των χειρών και το κλεισιμό των ματιών μέχρι τα αστέρια.Η προσευχή και το αίνιγμα της φύσης της ξετυλίγεται μέσα από μία γοτθική διαδρομή με ηλεκτρονική περιβολή και στίχους δύο κόσμων,της βεβαιότητας και της αμφιβολίας,της ειρωνείας και της μαγείας.Ζητάς κάτι και έρχεται λένε και ας μην ξέρεις από ποιόν,όμως μόνο αν το αίτημα σου είναι αληθινό προς εσένα τον ίδιο είναι τόσο απλά τα πράγματα.Αν όχι,τότε είσαι ακριβώς στο σημείο από το οποίο θα ξεκινήσουμε και εμείς αύριο,την περιπλάνηση μέχρι να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

Άχαρη διαδικασία και εκπόνηση για πάντα κατά πολλούς,κυρίως για εκείνους οι οποίοι το ταύτισαν με ένα φθηνό κόλπο απλά των οργανωμένων θρησκειών για να χειραγωγεί τους ανθρώπους.Δεν είναι αρκετά τα τεχνάσματα τους για να ακυρώσουν κάτι το οποίο πάντοτε προκύπτει από την ράχη της επιθυμίας η οποία έχει πάρει ένα χρώμα κατακόκκινο και επιφέρει την ανάγκη για μία σύλληψη των πράγματων μέσω μίας ηρεμίας που στο δρόμο χάθηκε μέσα στα τόσα δυσμενή αναπάντεχα.Εκεί είναι που το μεγαλύτερο ταξίδι που κάναμε ποτέ αρχίζει,να ξανασυναντηθούμε με το ''εγώ'' που οι ήττες αναιρέσανε καθ'οδόν.

Για αυτό άλλωστε πάντοτε η προσευχή θα είναι συγγενής με τη μοναξιά.Αδημονούμε για την άφιξη κάποιων πραγμάτων.Όσα είχαμε ήδη γνωρίσει κάνουν το παιχνίδι πιο έντονο.Αυτό το κάτι που καίει μέσα σου και αυτό το ''σαν να περιμένεις κάτι...''.Λένε πλήρης σαφήνεια δεν θα υπάρξει.Δεν έχει κανένας ιδέα σε ποιόν απευθύνεται και για ποιόν λόγο ακριβώς.Ίσως απλά η ησυχία τους τρόμαξε όλους τόσο που απλώς επινόησαν φιγούρες όχι και τόσο μακρινές από εκείνους.Όμως δεν είναι τόσο θολό το τοπίο.Το βλέμμα σηκώνεται πρώτα προς έναν ανώτερο εν δυνάμει εαυτό και πολύ πιο μετά σε
έναν θεό και μία δύναμη έξω από το μέσα.Όταν η σιωπή γνωρίζει την ήττα από τον θόρυβο η εκγρήγορση,η γαλήνη και η συγκέντρωση χάνουν την ισχύ τους.Εκεί πλέον δεν ακούγεται κανένας άλλος και δεν μιλάει η δύναμη,μόνο οι απεγνωσμένες αποδοκιμασίες προς τον άγνωστο που για κάποιο λόγο δεν μπορούμε να διακρίνουμε ότι τα μάτια του έχουν το ίδιο χρώμα με των δικών μας.

Επειδή λοιπόν όπως είπε κάποιος κάποτε,''μέσα στην αρχή μου είναι και το τέλος μου'' δίχως να χρεώσουμε τίποτα σε θεούς,δαίμονες,άγνοια και κακή τύχη ας σταθούμε σε όσα μόνοι μας γνωρίσαμε και έχουμε βιώσει.Για θυμηθείτε.Στεκόμασταν σιωπηλοί αλλά οι φωνές μας κάνανε τη γη να τρέμει.Χέρια σταυρωμένα και ενίοτε γόνατα λυγισμένα,ακίνητα,όμως τα βήματα προς τα πάνω ήταν τεράστια και σε ένα εικονικό πουθενά που φανέρωνε τελικά το όλο του.Άρα πέρα από αίνιγμα,είναι και εκείνο που εύκολα μας έκανε να καταλάβουμε ότι κάτι παραπάνω υπάρχει,όχι απλώς πέτσα και κόκκαλα.


Αύριο λοιπόν Τετάρτη 20/4/11,12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/  με gothic,electrogoth classics,dark electro και gothic rock στο καθιερωμένο κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές,σε μία βόλτα από τα κλασσικά των E Nomine και των Illuminate μέχρι νέες κυκλοφορίες από την Βόρεια Ευρώπη.

Μιά περιήγηση ακριβώς στα βήματα της μεγάλης Εβδομάδας,αμφιβολίες,θεωρίες,αμφισβητήσεις και όλα αυτά τα τόσο κουραστικά να μην υστερούν όμως σε ατμόσφαιρα και δίψα για το ασαφές.

THEY WERE LEGENDS FROM THE BEGINNING:DREADFUL SHADOWS 1993

Εγκαινιάζουμε τη σειρά κειμένων ''They Were Legends From The Beginning'',μέσω της οποίας θα ξετυλίγουμε κατά καιρούς την δική μας ματιά σε καλλιτέχνες από τα σκιερά μουσικά ιδιώματα παρακολουθώντας αυτό που είχε αποτελέσει για εκείνους το βάφτισμα του πυρός ξανά.Η αξία αυτής της τριβής κρίνεται ανεκτίμητη για δύο λόγους.Πρώτον,δεχόμενοι το ότι η ψυχραιμία οδηγεί σε περιπλανήσεις με αυξημένη πιθανότητα για πιο έντονη παρατήρηση.Δεύτερον,σε ποιόν άραγε δεν αρέσει πάντα μία ετεροχρονισμένη αναζήτηση,ειδικότερα σε κάτι το οποίο δεν έτυχε είτε να συμπίψει χρονικά μαζί μας είτε μείναμε κοιμόμενοι καθώς εκείνο αναπτυσσόταν για κάποιο λόγο.Είναι σαν ένας θρύλος να ζωντανεύει μπροστά μας και πάλι,έστω και με ρόλο παθητικό τον δικό μας,ανοίγοντας βιβλία,δίσκους,περιοδικά και άλλα.Στο τέλος μένουμε να ζητάμε ''encore'' μέσα στο encore που ήδη δημιουργήσαμε από μόνοι μαςΤι χάσαμε από εκείνη την περίοδο,τι άλλαξε και με τι πιθανότητες παίζουμε έτσι ώστε να συμπιέσουμε κάτι από όλο αυτό στην από εδώ και πέρα γραμμή.

                                                                Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ 

Το 1993 οι Sven Friedrich,Reiko Jeschke,Frank Hofer,Jens Riediger και Ron Thiele σχηματίζουν τους Dreadful Shadows στο Βερολίνο και μετά από το πρώτο τους demo τη θέση του Reiko παίρνει ο Stefan Neubauer στις κιθάρες.Ζωντανές εμφανίσεις σε Γερμανία,Δανία και Αγγλία είναι παραπάνω από αρκετές προκειμένου να στρώσουν το δρόμο για την επερχόμενη έκπληξη που θα άκουγε στο όνομα Enstrangement.Όπως όλα τα μεγάλα πράγματα τα οποία πραγματοποιούν την παρθενική τους εμφάνιση σε περιόδους μεταιχμιακές,δεν θα μπορούσε να ισχύσει κάτι διαφορετικό για μία τόσο ιδιάζουσα περίπτωση η οποία εκ φύσεως με την φιλοσοφία της και τις μουσικές της ιδαιτερότητες δεν άφηνε περιθώρια για μέση λύση,την αγκάλιασαν η΄ απλώς την παραμέρισαν.Καμιά φορά δυστυχώς είσαι το κράμα που προκύπτει από τα συμφραζόμενα.Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα δύο πρόσωπα της εικονογράφησης των Shadows με βάση τους ακροατές.

                                   ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΙΑΝΟΣ ΤΟΥ GOTHIC ROCK

Πρώτη,πολύ συχνή και κατ'εξοχήν αρνητική,όσο όμως και εύκολη και φθηνή(κατά εμάς) κριτική,εκείνη της μπάντας που προετοίμασε σε μεγάλο βαθμό τις μεταλικές καταβολές προκειμένου να εισχωρήσουν στην gothic.Οι βαριές κιθάρες που με τον καιρό έγιναν πιο επιθετικές και το πολύ μεγάλο βάθος της φωνής του Friedrich ήταν αρκετές για να προκύψει κάτι τέτοιο.

Μία σκηνή όμως δεν διαφέρει και πολύ από τους κρίκους της φύσης και οι σχέσεις όλων είναι αλληλένδετες,μία μοδά,μία τάση,δεν μπορεί να μην αφήσει κάτι στα πλευρά όλων,όσο και να την αγνοήσουν.Το 1993 λοιπόν είναι η περίοδος που οι Sisters Of Mercy ήδη ακολουθώντας πρότυπα προκατόχων τους κυρίως από την glam εποχή,έχουν αρχίσει να μπερδεύουν όλους εκείνους που τους έκαναν να ανέβουν τα σκαλιά προσ τα επάνω ένα ένα,η Τύχη των Fields Of The Nephilim παρέμενε άγνωστη,οι Mission είχαν μετατραπεί σε ένα κακόγουστο αστείο,οι Dreadful Shadows και το εγχείρημα τους δεν είναι ο Ιούδας.Mε τους επίσης αξιοπρεπείς Νosferatu για απόστολους μαζί με τους αξεπέραστους Love Like Blood και τους Garden Of Delight,oι Dreadful Shadows αποτελούν σινιάλο και ελπίδα για μία φουρνιά ακόμα πιο διευρυμένη και ικανή να κρατήσει το δαυλό αναμμένο και στη συνέχεια.

                            ENSTRANGEMENT-ΟΙ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ

Οι Dreadful Shadows χρήστηκαν άφοβα από πολλούς ως μία κατηγορία μόνοι τους και με δεκάδες κλώνους εκ των οποίων λίγοι ξεχώρισαν,όπως οι συμπαθείς Scream SIlence.Δεν είναι μόνο τα μαύρα απόκοσμα ρούχα ή τα μακριά σκουλαρήκια,ούτε το ότι έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα -τότε- νεαρών ατόμων τα οποία εμφανίστηκαν με τα μαλλιά του Roz Williams.Το τονίζουμε καθώς μεταξύ άλλων με το ιμάτιο του δικηγόρου του διαβόλου θα προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε τις...celebrity 

εμφανίσεις των τελευταίων ετών κυρίως από τον Friedrich και τον Norman,τους δύο νυν Zeraphine από το 2002 μέχρι σήμερα.

Η απόγνωση και η απώλεια μυρίζουν πάρα πολύ έντονα από την πρώτη στιγμή και ο καπνός τους έρχεται από παντού και καταφέρνει να γίνει πιο μεγάλος από εμάς σχετικά γρήγορα.Oι Shadows δεν έχουν στισ βαλίτσές τους τόσο ξεκάθαρα μία ιδανική λύση,όμως δεν δείχνουν με το χέρι τους ευγενικά την πόρτα που γράφει τέλος.

To album Enstrangement το οποίο ηχογραφήθηκε αμέσως μετά από το συμβόλαιο με την SPV το Σεπτέμβριο του 1993,έκρυψε στην αρχή τις κιθάρες και τα χαρακτηριστικά τα οποία προαναφέραμε με πένθιμες,σταδιακά εξοργιζόμενες μελωδίες ηλεκτρονικά κατασκευασμένες σαν αλλόκοτο χάδι,από εκείνες τις περιπτώσεις που θυμάσαι ξαφνικά όταν σου είχε πει κάποιος ο οποίος είχε φτάσει εκεί πριν από σένα ότι ''όταν είσαι εσύ μαύρος θέλεις κάτι πιο μαύρο γιατί δεν νικιέται η μοναξιά ούτε καν στα χαρτιά για λίγο.''Το λίγο φυσικά είναι απροσδιόριστο και μπορεί να πάρει μορφή μικρής αιωνιότητας.Η 

φωνή του Friedrich συνδυάζει το βάθος με το σπαραγμό και τη δύναμη σε μία συνύπαρξη η οποία θα αποδώσει μοναδικές πτυχές της φλέγουσας απόγνωσης και της φαινομενικά μη αναστρέψιμης λύπης....έτσι όπως την έχεις νιώσει και εσύ και εγώ όταν το κεφάλι μας τσαλακώθηκε και οι στροφές του έγιναν επικύνδυνα πάρα πολύ πιο γρήγορες από την ταχύτητα της μουσικής.Ο ίλλιγος των ψυχών που τους απέμεινε η απορία και η ατελείωτη μάχη με το δικό τους είδωλο βρίσκει εδώ έναν φίλο.

                                         Το εξώφυλλο του album ''Enstrangement'',Aπρίλιος 1994

Μετά την -μάλλον- ειρωνική εισαγωγή του resurrection,υπάρχει ένας στίχος που αναφέρει ότι ''για μία ελπίδα είναι πολύ αργά πια,είσαι στον κυκλώνα του πιο σκληρού,του πιο άσχημου.''Με ονειρικά πλασμένες εισαγωγές,κιθάρες που ξεσκίζουν το παραμικρό ίχνος χαμόγελου και φωνητικά που εκθέτουν στο έπακρο το πως νιώθει ο ερμηνευτής τους αφού του στέρησαν από κοντά του αγαπημένα του πρόσωπα υπάρουν πολλές στιγμές μέσα στο δίσκο σαν το Over The Worst και το Through The Mirror το οποίο ειδικά ως προπομπός του Funeral Procession μας φέρνει αγκαλιά με τον τοίχο σε μία υπερπροσπάθεια να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο τείνουν όλα να μας υποδείξουν αυτήν εδώ τη στιγμή,όπου το μέσα αμύνεται πολλαπλασιάζοντας ό,τι πιο μαύρο και τρομακτικό.Ο επίλογος φαντάζει σαν κάτι το οποίο δεν θα δώσει ευκαιρία στους πρωταγωνιστές να ακούσουν εντυπώσεις την επομένη.

Ομως,υπάρχουν δύο τραγούδια,The Dead Can Wait και Still Alive όπου έρχεται ένας αντίθετος άνεμος να εκτροχιάσει όσους τρέχουν με τον παλμό που αποκαλύψαμε παραπάνω και να κάνει το γκρεμό να μείνει μόνος του.Η αποδοκιμασία φυσικά δεν εκλείπει.Το dead an wait είναι το τραγούδι πο αντικατοπτρίζει ολόκληρο το δίσκο.Η παραδοχή του ήρωα και η συνείδηση.Ξέρει καλά πλέον ότι του έδωσαν μεγάλο σταυρό και του όρισαν έναν ακόμη μεγαλύτερο δρόμο για να διαβεί κουβαλώντας αυτόν.Θα δεχθεί ότι δεν είναι το τέλος άσχετα αν εκείνο κάλεσε πολλές φορές και άσχετα αν η διαρκής -μέχρι το σημείο αυτό- άρνηση για το ότι συχνά όλα θα θυμίζουν ένα καλοστημένο ψέμα τον θέρισε από μέσα προς τα έξω.Εδώ είναι το σημείο και ένα από τα όπλα που έμεινε στην φαρέτρα του σχήματος μέχρι το κλείσιμο του κύκλου του.Τα έντεχνα ουρλιαχτά,οι κραυγές της απορίας και της αδικίας θα καταγράφουν το προφιλ των ανθρώπων που δεν ήτανε και δεν θα είναι ποτέ τους ανούσια πλάσματα.Εκείνων που λύγισαν και δυσκολεύονται και λύση δεν βρήκαν για καιρό,όμως κάτι πάντα είναι παρόν και μαρτυράει χωρίς καν να προσπαθήσουν ότι όλα τα άνθη ακόμα και τα τσακισμένα έχουν αναπτυχθεί στο φως και έχουν αποσβολώσει τα βλέμματα πολλών περαστικών.Άνθρωποι που ακόμα και μπερδεμένοι σε απελπιστικό βαθμό μέσα τους ξέρουν πολύ καλά όλα όσα τους έχουν οδηγήσει έως εδώ και για αυτό το νήμα τους δεν έχει κοπεί.Όταν θα επιχειρήσεις να τους στερήσεις ξανά κάτι διά της βίας θα δεις να ξεπροβάλλουν δόντια που δεν φαντάστηκες ποτέ σου και βλέμματα βγαλμένα από φωτιά.

                                                        ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΟΥΛΕΣ

Η απώλεια υπάρχει πάντοτε στα σπλάχνα των Dreadful Shadows.Λένε ότι αποτέλεσε κοινό παρονομαστή μεταξύ των μελών για να έρθουν πιο κοντά αυτό το τρομαγμένα οργισμένο συναίσθημα που προσπαθήσαμε να σχηματίσουμε σε προηγούμενες αράδες.Ακόμα και τον Αύγουστο του 1994,τέσσερεις μήνες έπειτα από την επίσημη πρώτη του Enstrangement ο παραγωγός του άλμπουμ και φίλος τους Hartmut Breddemann σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,μόλις τέσσερεις μήνες πριν από τον δυνατό οιωνό δόξας με το συγκρότημα να ανεβαίνει στο πάλκο του ιστορικού Zilo Festival 

πριν από τους Christian Death,Eternal Afflict και Armageddon Dildos.Μετά την παραγωγή του Homeless,ο δρόμος είναι ανοιχτός για μία τουρνέ την επόμενη χρονιά η οποία έφτασε μέχρι και την Ισπανία.O Sven Friedrich κάπου στην πορεία ξένισε πολλούς με το προς το σκοτεινό εναλλακτικό rock των Zeraphine και τις από κοινού συνεντεύξεις με τον Ville Valo των Him μεταξύ άλλων.Οι Zeraphine έπειτα από το εξαιρετικό Still toy 2006 σώπασαν έως το 2010 όπου το πολύ ''χαρούμενο'' και γεμάτο αδιάφορα κιθαριστικά riffs Whiteout μας απώθησε πλήρως.Μέχρι και το Still του 2006 η συνέπεια των zeraphine ήταν μεγάλη και με φυσική εξέλιξη στο στίχο και στη μουσική,με πιο πολλά τραγούδια κατά καιρούς να είναι γραμμένα στα Γερμανικά.Ένας καλλιτέχνης ο οποίος έχει προσφέρει ένα πέπλο κατάμαυρο στο χρονικό της κάθαρσης είναι αναμενόμενο να θεαθεί κάποια στιγμή σε ρόλους αντιθετικούς και μάλιστα με επιδόσεις το ίδιο καλές έστω και αν αποδειχθούν παρωδικές απλώς.Όσοι τον έχουν γνωρίσει από κοντά κάνουν λόγο για κάποιον αρκετά κλειστό χωρίς όμως να αναλώνεται σε στεροτυπικές συμπεριφορές του δήθεν απόμακρου όπως πολλοί συνάδελφοι του.Ούτε εγώ χαίρομαι να βλέπω έναν από τους ερμηνευτές που με έκαναν να θέλω να ακούσω και άλλους σαν αυτόν και μέτα βίας στις πρώτες μου αναζητήσεις να βρίσκω κάποιους να ποζάρει σαν φθηνός αστέρας με τους Him,δίχως πάντα να θέλω να προσβάλλω τους φίλους των δεύτερων.Πέρα από γεγονότα σαν αυτό όμως είναι ο καλύτερος σκοτεινός ερμηνευτής της γενιάς του.Δεν έχει φυσικά να υποστεί άνισες συγκρίσεις με γίαγαντες προγενέστερους,όπως τον Peter Murphy με μία φωνή απο τη φύση της ανεδή που στάζει βιτριόλι,ούτε και την θεατρική ικανότητα και την μεγαλοπρέπεια του Alexander Veljanov,όμως ήδη αναφέραμε κάποια ονόματα από την περίοδο των early '90s τα οποία μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι.Όταν έγινε η συναυλιακή επανένωση των Dreadful Shadows δήλωσαν λιτά ότι στόχος είναι η μετάβαση μερικών αθάνατων τραγουδιών στην επόμενη γενιά και όχι κάποια ανούσια δισκογραφική επιστροφή.Άκρας εκτίμησης θέση και αντίληη.

                     ......παίρνοντας βαθιά ανάσα με τα χρώματα του απόηχου κάνω την έξοδο μου.......

....με τους λόγους του φόρου τιμής στους Γερμανούς γκοθάδες να βρίσκονται όλως τυχαίως(;) στον δικό τους πρώτο επίλογο στο album Enstrangement.Κάθε τι έχει αντίτιμο και το άδειασμα των Dead can Wait και κάποιων άλλων φλέρταραν με τα πρόθυρα νευρικής κρίσης,όμως,κάθε δίσκος που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να λέγεται σύνολο και όχι μάζωξη,εμπεριέχει και κλιμάκωση αυθεντική και ουσιαστική.Οι μελωδίες μουδιάζουν και χτυπούν καμπάνες οι οποίες επαληθεύουν την απώλεια...όμως χτυπούν ακόμα.Η μουσική καθίζηση θα επιφέρει ακόμα μια επαλήθευση,εκείνη που τεκμηριώνει το ότι δεν περιγραφόταν ένα εφιαλτικό τέλος όσο και να του έμοιαζε εκπληκτικά,αλλά το άδειασμα μέσα από σκληρές παραδοχές και υπομονές πιο μεγάλες από την δική μας τρομακτική και τρομαγμένη ενίοτε την ίδια στιγμή σκιά.Στο ομότιτλο τραγούδι πριν το τέλος ξεκινάει να βρέχει και μία γυναίκα αφηγείται την τελευταία ακολουθία.Η βροχή όμως δεν αποκαλύφθηκε για να με κρατήσει στην αδράνεια του Release,ο ήχος της προσγείωσης που κάνει το νερό έρχεται από έξω και εκεί θα είμαι και εγώ σε λίγο να σου πω τι άκουσα και θα το κάνω ήρεμος χωρίς τη μοναχική οργή και την σπασμωδική μοναξιά η οποία σβήστηκε ακούγοντας το Still Alive,όπως έγινε με τόσο άλλο κόσμο και αργότερα με το Beyond The Maze και συνέχισε μέχρι και τον Κύκλο του 1999 και τις διασκευές του 2000.

                    

                                                                      

΄΄και εν Κατακλείδι ήρθε η αναθεώρηση.''

Την τετάρτη 13/4/11 κεντρικό θέμα του Azrael είναι όλα εκείνα που λαμβάνουν χώρα έχοντας ήδη διαβεί το κατώφλι της τελικής ευθείας είτε αυτό συμβαίνει με τους καλύτερους των οιωνών είτε ακόμα και αν μακάβριες καταλήξεις μαρτυρούν μια φοβιστική,μη ανατρέψιμη άφιξη.Κατά πολλούς τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά,ενώ,άλλοι λένε ότι το τέλος ακόμα και αίσιο αφήνει μια πικρία πάντα καθώς συνοδεύεται από την συνειδητοποίηση ότι το ταξίδι τελείωσε.Εκεί ακριβώς με στίγματα,λάφυρα και μέσα από απολογισμούς έρχεται η αναθεώρηση να σφραγίσει το ότι τίποτα πλέον δεν θα είναι το ίδιο.

Η αρχή του τέλους είναι μία εξομολόγηση,τα τύμπανα του πολέμου σε μία σαφώς πιο δυσσοίωνη υπόθεση,η διάρκεια η οποία ξεθώριασε,το τελευταίο ξεκαθάρισμα όλων με τους προσωπικούς τους δαίμονες,το σφύριγμα της λήξης και το συγκινησιακό σοκ της χαράς,το βιολογικό τέλος.

Εκ φύσεως όλες αυτές οι ιστορίες περιβάλλονται από μία έντονα αυξημένη αίσθηση των πραγμάτων και μία διαρκή εκγρήγορση των αισθήσεων η οποία παίρνει τη μορφή τεντωμένου σχοινιού.Εκεί εμφανίζονται κριτές.Κριτές αλλόκοτοι,κριτές διεφθαρμένοι,κριτές δίκαιοι και κριτές που όλοι ανεξαιρέτως θα διασταυρωθούν μαζί τους αν όχι σήμερα,τότε αύριο.

Αυτή λοιπόν η κρίση ή άλλες φορές περισσότερο αναθεώρηση και διαφορετική ριζικά επεξεργασία όλων όσων ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους έχει δύο όψεις.Για άλλους θα είναι το φάρμακο που έδειχνε να μην ερχότανε ποτέ και μία αίσθηση μίας ''λάμπας'' διαρκώς αναμμένης πλέον στη συνέχεια θα τους κάνει μονίμως αλεξίσφαιρους.Όμως το σκληρό κομμάτι της ιστορίας είναι για όσους αλλάξανε απότομα,χωρίς να καταλάβουν πως και θα τους θερίσει η απορία,''άραγε γιατί δεν με ρώτησε κανένας;''.Το μάθημα γίνεται πολλαπλά πιο δύσκολο στην περίπτωση που είχες καταλάβει πριν τα πράγματα κριθούν οριστικά ότι πρέπει να αλλάξεις πριν στο ζητήσουν,πόσο μάλλον πριν να είσαι αναγκασμένος να το κάνεις από ανώτερους παράγοντες.Εάν βασίστηκες στην λανθασμένη σκέψη ότι υπάρχει χρόνος για όλα γίνεσαι δύο κομμάτια που αντιμάχονται μεταξύ τους δίχως το ένα να δυνατεί να συγχωρέσει το άλλο σε μία ατμόσφαιρα πιο βαριά από ποτέ.

Αυτά λοιπόν αύριο 12:00-14:00,ντύνουμε μουσικά και αφηγηματικά, 13/4/11@ http://indiegroundradio.com/

 στο καθιερωμένο κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές,από τις darkpsy & martial industrial εισαγωγές μεχρί κλασσικές electrogoth στιγμές και από τα πρώτα βήματα των θρυλικών Project Pitchfork μέχρι ένα νέο σχήμα που μας άφησε άφωνους από τον ''στρατό'' της 'echozone.

                                                    Ο Spectre,χαρακτήρας της DC Comics
                                                        και σκληρός κριτής των ψυχών.

"Έχω την εικόνα,θα βάλεις την υπόσταση;''-Μέρος 2ο:Τέσσερεις δρόμοι απ'το λαιμό έως το νου μας

Οι βρυκόλακες λοιπόν ''εξυπηρετούν'' διάφορους σκοπούς.Μιλάμε με κεντρικό άξονα τη μουσική,όμως με τον ένα ΄η με τον άλλο τρόπο,όλα ξεκινούν από την εικόνα και καταλήγουν σε αυτή.Ένα βαμπίρ είναι ένα τέρας με ανθρώπινη κατατομή και ανθρώπινο,δελεαστικό απίλ αλλά οδηγούμενο από πείνα και μυρωδιά.Η αντανάκλαση όμως ίσως αναμένεται να ξεδιπλώσει από τα πιο πολύπλοκα σύμβολα αξιών και φόβων,μέχρι ολόκληρους πολιτισμούς.Από τις δύο -σαν- τρίγωνες αμυχές στο λαιμό και το κόκκινο να ''γράφει'' έως τα συνήθως κοφτερά οστά,τα μεγάλα ελκυστικά άκρα με γεμάτες χάρη κίνηση και το βλέμμα που γεννάει στον πάγο πολλοί είδαν και δέχτηκαν κάτι άλλο ενώ πολλοί άλλοι για τους ίδιους λόγους ένιωσαν ότι έχουν να κάνουν με μία αισθητική απευθυνόμενη σε αδαείς νεαρής ηλικίασ κυρίως και η οποία στερείται στοιχειώδους σοβαρότητας.Θα εξετάσουμε μερικές περιπτώσεις όπου η μουσική με αφετηρία κάθε πιθανή οπτική γωνία παρουσίασε καταστάσεις με φόντο τα βαμπίρ,ενώ η εικόνα,από τα βιβλιαράκια και το artwork αυτών μέχρι και τα video clip συμπλήρωσε το καρνέ.

                                                          IKON-PSYCHIC VAMPIRE

Κούραση,λήθη,λιποψυχία,μερικά από τα συμπτώματα που λένε πως παρουσιάζει άνθρωπος ο οποίος επιβίωσε όταν του επιτέθηκε κάτι τέτοιο.Η μεσαιωνική οργανωμένη θρησκεία μάλιστα στην χιλιοστή της απόπειρα να πλέξει ενοχές,απέδωσε τα πάσης φύσεως ερωτικά όνειρα σε επιθέσεις από τέτοια βαμπίρ.Άτομα με ιδιότητες ξεχωριστές,κάποια άλλα με δόλο και κάποια με συνείδηση ακόμα έστω και αν εκείνη γεννάει φόβο θα υποστούν το χρήσμα αυτό.Η μάχη μαζί τους λένε ότι όπως ξεκινήσει είναι εκ γεννετής άνιση και καταδικασμένη να δώσει ροζ φύλλο στην σκοτεινή πλευρά.Τα χαρακτηριστικά είναι πολλά ακόμη,άλλα όσα τονίσαμε είναι ίσως αρκετά για να προχωρήσουμε στους στίχους των Ιkon,των Αυστραλών που ξεκίνησαν το 1991 και ροκάρουν ακόμα σαν ιδανική ζωντανή κληρονομιά των Death In june και άλλων μακριά από κακές συχνές παραγωγές και ανούσια ποπ χιτάκια.

''Με έχεις ανοιχτό βιβλίο και με διαβάζεις...Σε άφησα να φύγεις γελασμένος...εσύ γύρισες κρατώντας την καρδιά μου...δεν θέλω να ξέρω κανέναν σαν εσένα...δεν θέλω να κουβαλάω τα στίγματά σου...κάθε που γύρισα να φύγω...μου είπες πράγματα που ξέρω...μα ξέρω πως δεν είναι αληθινά...!...δεν έχει άλλο χέρι βοηθείας...δεν θα ξεγελαστώ...μην τα στηρίξεις όλα σε προσδοκίες...διαβολικά ονόματα...άβατα μέρη...''

Ποιός να είναι αυτός που παρομοιάζεται με βρυκόλακα;Προσπαθήστε να γυρίσετε το ρολόι του κεφαλιού σας πίσω...πόσες φορές έχει ξεδιπλωθεί αυτό το σενάριο,αυτή η σκηνή;Πόσο πιο επίκαιρο γίνεται με τα χρόνια;Το κτήνος απέναντι από τον άνθρωπο έχει οπλίσει και ανοίγει τα πυρά του.Ο άνθρωπος με εκπρόσωπους ''τρελούς'',κοινώς τολμηρούς να έχουν ήδη στεφθεί ήρωες αφού στέκονται στο δρόμο του κτήνους.Ήρωας λένε είναι όποιος προχώρησε και ας είδε τους τίτλους τέλους γραμμένους.Εδώ βλέπουμε έναν ήρωα ο οποίος τόλμησε να μην πιστέψει κανέναν.Χώρος δεν υπάρχει για αυτόν.Πολλοί μύθοι είδαμε να χτίζονται έτσι.Η πιθανότητα να έχει ο μυθοποιούμενος φυσικά το χρόνο να γευθεί το έπαθλο μετά τη διασταύρωση είναι απελπιστικά μικρή.Το γνωρίζει και δεν χρειάζεται επιβεβαίωση.Ο εαυτός του το γνωρίζει ήδη.Η σκέψη από την άλλη του θριάμβου,είναι τόσο ιδανική που γεννάει αδρεναλίνη τρομακτική,φλερτάροντας με τα όρια της παράνοιας και αναιρώντας τη νηφαλιότητα σε περίπτωση που γίνει πιο μεγάλη από τη σκιά του.Ναι λοιπόν,ένας βρυκόλακας έτοιμος να επιτεθεί,με όπλα σαν την παραπλάνηση του μάγου Χουντίνι παρά αιχμηρούς κυνόδοντες μπορεί ακόμα και τα λόγια του Ίαν να μας φέρει στο μυαλό....They Walked In Line....The Atrocity Exhibition.....παρατηρείστε και την εικόνα στο βίντεο που ακολουθεί.

                                                             XIII STOLETI-McBETH

Στις αρχές των '90's,μάγισσες,δολοφόνοι,λυκάνθρωποι,μαγικά ξόρκια και δοξασίες και φυσικά βαμπίρ ξεπετάγονται πάνω από τον Τσεχικό ουρανό.Οι XIII Stoleti(13ος Αιώνας) με πυρήνα τον Petr Stepan και τον αδερφό του,Pavel.Η μουσική ξεκίνησε με ένα post punk άρωμα με το γοτθισμό να δίνει αφορμή για τη χρήση του ονόματος και άσχετα από το γεγονός ότι τους πήρε δύο με τρεις δίσκους μέχρι να αποδώσουν το δικό τους χρώμα με τα πλήκτρα να κάνουν σταδιακά την εμφάνιση τους,είναι από την πρώτη στιγμή απίστευτα όμορφο το πως λέξεις,έννοιες και φιγούρες όπως Nosferatu,Mcbeth,Transilvania και άλλα σκοταδιστικά κλισέ που συναντάει κανένας σε συχνότητα πολύ φορτική,παίρνουν μία πνοή τόσο διαφορετική και εξαιρετικά θεατρική.Το αλλόκοτο αφιέρωμα στην Erzebet Bathory ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές πτυχές του...θεάτρου του τρόμου.Οι συναυλιακές εμφανίσεις φαντάζανε σαν ένας άψογα επιμελημένος εφιάλτης εποχής με τα μέλη του συγκροτήματος να μοιάζουνε με φυσιογνωμίες που ''σηκώθηκαν κατ' ευθείαν από το μελάνι των βιβλίων.Ο τραγουδιστής τεκμηρίωσε την μοναδική τους προσέγγιση στα σκοτεινά πλάσματα του χθες με μία σειρά από βιβλία λογοτεχνίας τρόμου και οχηστρική μουσική για θεατρικές παραστάσεις.Το 1998 Ο Petr Stepan με το βιβλίο του Kniha Nosferatu αποδίδει ρεσιτάλ συγγραφικό σε μία κολλεκτίβα για την μαύρη μαγεία,το Νοσφεράτου,τον Δράκουλα και τους δαίμονες μεταξύ άλλων.Το occult οδοιπορικό καλά κρατεί λοιπόν για μία δεκαετία.

                                                    Petr Stepan(XIII Stoleti Frontman) Live

Από τη μιά πλευρά θα κρατήσουμε την λογοτεχνική προσέγγιση σε αντικείμενα κακοποιημένα με τρόπους που περιγράφησαν νωρίτερα και την επιμέλεια που μας έκανε να εισερχόμαστε μέσω των ακροάσεων σε ατμόσφαιρα που θύμιζε από ένα σημείο και μέτα ακουστική μεταφορά ποιοτικού γκροτέσκ βιβλίου.Το 2002 όμως,παρασυρόμενοι ίσως από την τάση της περιόδου με τη μελλοντολογία να είναι απαραίτητη και το φιουτουρισμό να ρέει άφθονος από υποκινητές συνειδήσεων,ξαφνικά όλα αλλάζουν.Η προσέγγιση τους,η θεματολογία τους και συνεπάγεται και η εικόνα τους αποβάλλει το μυστηριακό,το δαιμονικό και το βαμπιρικό.Τη θέση τους παιρνουν εικόνες από ταινίες σαν το Minority Report και το Matrix ενώ ο frontman αναλαμβάνει να δημιουργήσει μία άλλη περσόνα,εκείνη του....''αλήτη''.Ο βαμπιρικός ευνουχισμός μας αφήνει να θυμόμαστε και κάτι ακόμα λοιπόν.'Ο,τι και να προστάζει η μόδα,ο κίνδυνος της αποτυχίας και της επανάληψης,εκείνοι που ταξιδεύουν τελικά στο πέρασματου χρόνου είναι όσοι αγνόησαν την πλαστή πραγματικότητα και συνέχισαν να κάνουν ελιγμούς με δικούς τους κανόνες.Παίρνω το πρώτο ενικό πρόσωπο με όλο το θάρρος,προκειμένου να πω ότι θυμάμαι τους Fields Of The Nephilim να επιμένουν να μην κάνουν το αίμα τους νερό την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο.Όλοι οι δηθέν ελιτιστές δήλωσαν ότι οι F.O.T.N. δεν λένε να καταλάβουν ότι το καλτ στάτους τους και ο μυστικιστικός και αποκρυφιστικός χαρακτήρας       αυτού ανήκει σε έναν αιώνα περασμένο και είναι πια πλήρως ξεπερασμένο.Είναι ανούσιο να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα και μία ενδεχόμενη σύγκριση του Dawnrazor με το Fallen δεν θα μπορούσε να αποτελεί κάτι διαφορετικό,όμως με τα '00s να έχουν ήδη περάσει,το ίδιο πνεύμα είτε στα live του Mccoy είτε στα ημι-επικά αριστουργήματα της τέχνης των Eden House καλά κρατεί ακόμη.

Ας δούμε και ας ακούσουμε τους Τσέχους,όχι όπως είναι,αλλά όπως τους θυμόμαστε.

                                                          LOST IN DESIRE-VAMPIRE

Παράξενες έξοδοι από το επαναλαμβανόμενο,ακόμα πιο παράξενα όνειρα και επιθυμίες που γίνανε σκλάβοι της συνήθειας σε μία παρατεταμμένη αναμονή η οποία δεν οδήγησε στο τέλος πουθενά ή ακόμη χειρότερα σε κάτι νέο και παραπάνω από τα προυπάρχοντα.Δεν είναι ανάλυση,δεν είναι φιλοσοφία,δεν είναι τίποτα το οποίο θα χρειαστεί επεξεργασία και αποκωδικοποίηση.O Stephan S.,ο Αυστριακός έδωσε χρόνο στον εαυτό του μέχρι να βρει οριστικά το δρόμο του και ενώ είχε ξεκινήσει με το σύνηθες ροκ σετ κιθάρα,μπάσο,τύμπανα,η ψυχή του έργου των Lost In Desire είναι η αδερφή του  

Sonja με τα πλήκτρα της.

Εντάξει,στίχοι με σπαρακτικές αναφορές που ικετεύουν να μετατραπεί το ανθρώπινο στο αιμοδιψές πλάσμα του οποίου η εικόνα και η ψυχοσύνθεση αποτελεί την αφορμή για όσα μελετάμε εδώ,δεν θα μπορούσαν παρά να παραπέμπουν αυτομάτως σε ένα καθαρά εμπορικό εύρημα προσδιορισμένο να τραβήξει προσοχή χωρίς πολύ μεγάλο γόητρο και κάτι παραπάνω.O S.,υιοθετεί την όψη του θλιμμένου που φέρουν στα πρόσωπα τους όλοι όσοι ένιωσαν ότι λύγισαν από το πάθος χωρίς επιστροφή και εκείνη ενός δυστυχισμένου τρελού στο δικό του downward spiralism.Πολλά θα μας θυμίσουν ακόμη και τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ,κινήσεις σπασμωδικές,εκνευρισμός που προκαλεί θόρυβο και ασυναίσθητα γέλια που σκιάζουν.Τα ρούχα γυρνάνε το ρολόι κατευθείαν σε περασμένο αιώνα.Ο τόνος του δραματικού που ομολογουμένως κατέχει σε αρκετά μεγάλο βαθμό η ερμηνευτική ικανότητα του καλλιτέχνη καταφέρνει να προσπεράσει αναίμακτα τις υποψίες γύρω από χιλιοδοκιμασμένες συνταγές και τάσεις και το νουάρ κλίμα που επιτυγχάνει το πρωτότυπο βάζει το κερασάκι στην τούρτα.

Εδώ πρόκειται μάλλον για αλλόκοτες διαβάσεις.Αποδράσεις σχεδόν άυλες,ανώδυνες επομένως με μοναδικό κόστος και αντίτιμο λίγο χρόνο.Μίας και θίξαμε το θέμα χρόνος,πόσες φορές άραγε δεν αποφασίσαμε έχοντας βαρύνει πολύ από το μακελειό της ρουτίνας με το παράθυρο μπροστά μας να πλάσουμε σενάρια παράλληλων κόσμων και να ''φύγουμε.''Ανώριμα και μανιφεστικά,όπως η μάταια σκέψη του κουμπιού που γυρίζει την κλεψύδρα ανάποδα και όμως,το ρετροφάρμακο το πήραμε.Κάπως έτσι και εδώ,ο ονειροβάτης S.,ξεφεύγει με τον δικό του τρόπο,με ονειρκές μυθοπλασίες,σαν να ήταν ο Grant Morisson του gothic.

Στα περί ήχων,σε μία περίοδο που η προφητεία των Neurotic Fish,''ebm is dead'' γίνεται σύνθημα,αξίζει να ακούσετε και το remix των Assemblage 23.

                                                                  Vampire Knight

                                                            E NOMINE-MITTERNACHT

                                          ''Βαθιά μέσα στο λαιμό φτιάχνει φωλιά ο τρόμος''

                                      ''το ρολόι αρχίζει να χτυπάει,κρύα στρώματα ομίχλης''

                                       ''νιώθεις τον τρόμο να ξυπνά μες στο λαρύγγι σου;''

                                                                 ''είναι μεσάνυχτα''

                                                               ''ο δόλος των ψυχών''

                                                  ''η καρδιά και οι σειρήνες μόνο ηχούν''

                                                            ''κόλαση μέσα στη νύχτα''

Οι γρηγοριανές ερμηνείες,οι μνημονικές τελετές,το οκάλτ πνεύμα να παίρνει τους δρόμους και να χορεύει μόνο σε μία επικότατη αλήθεια και ανατριχιαστική πρόσκληση για ακολουθία ''Εις Το Ονομα''(=E Nomine) του τρόμου,αυτοί είναι οι E Nomine.Πιο απόκρυφο βέβαια είναι το προφίλ τους και τα ελάχιστα σημεία ζωής που δίνουν κατά βούληση τα τελευταία χρόνια.Όπως και να έχει,αυτό που είχε ξεκινήσει από τους Christian Weller και Friedrich Fritz το 1999 έδωσε ένα εξαιρετικό χρώμα σε όλες τις πομπές των απόκοσμων σκιών.Οι ρούνοι,οι οιωνοί,τα ελεινά πνεύματα,όλοι τρομοκράτησαν με φόντο μία...κόκκινη κουρτίνα θεάτρου.

Τα μεσάνυχτα(Μitternacht),το σκοτάδι αγγίζει το απόλυτο και εκεί όλοι πεπεισμένοι ότι δεν φαίνονται καλά,εκδηλώνουν τον πραγματικό τους εαυτό.Η ορατότητα είναι περιορισμένη.Από τα 10 έως τα 100 του ρόνια ζωής,πάντα ο άνθρωπος ένα βουνό τις νύχτες θα το βλέπει δύο φορές μεγαλύτερο.Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.Εδώ ο νους κατακλύζεται από αγγελιαφόρους της φρίκης και του ψύχους που επιφέρουν όλοι αυτοί οι περιορισμοί και που η καρδιά κάνει το δικό της θόρυβο,ίσως για να μην νιώσουμε ακόμα πιο μόνοι απέναντι στο αμφίβολο.Είπαμε τη λέξη επικό.Η εισαγωγή μας στο πνεύμα γίνεται αφού αποξενωθούμε από την παράμετρο.Τα βουνά έχουν γίνει κυνόδοντες,τα στριγγά γέλια παίρνουν τη θέση του αέρα που βουίζει ανάμεσα στις χαραμάδες προκαλώντας ενστικτώδεις αντιδράσεις,οι συγχρονισμένες επιβλητικές φωνές στο ρεφρέν βάζουν την ''επικεφαλίδα'' σε αυτό στο οποίο μας εξιστορούν,αφού πρώτα βεβαιώθηκαν ότι οι βρυκόλακες θα μας κάνουν εν μέρει να μην νιώσουμε πλήρως συναισθηματικά αναμεμειγμένοι σε όσα εκτυλίσσονται μπροστά  και γύρω μας.Αποτέλεσμα;Δεν θα χρειαστεί πολύ για να ''χορέψουμε τόσο μα τόσο ενεργητικά και εμείς με όσα μας καλούν.

Με όλο το θάρρος,ήταν μεγάλος δάσκαλος ο Bertolt Brecht.Αυτό που οι πολλοί θα θεωρούν παραμύθι θα τους οδηγήσει τελικά στο να διαβούν το κατώφλι της ουσίας και της απεικόνισης πραγμάτων που λίγο πριν έλαβαν χώρα δίπλα τους και πάντοτε έπεται και συνέχεια.Στο τρίτο μέρος το οποίο θα αποτελέσει και τον επίλογό μας,θα περάσουμε σε manga & industrial gothic λογοτεχνικές αναφορές με σκοπό να κάνουμε πιο σαφή τον επίλογο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.Ιδανικό πρελούδιο σε αυτό που θα ακολουθήσει,μας προσφέρει το παρακάτω τραγούδι και αν μη τι άλλο το video.

Ψιθύριζαν ''ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ'' Χαρίσματα Οι Φυλές

Την Τετάρτη 6/4/11 Ο Azrael κινείται γύρω από έναν άξονα διαφορετικό από όσα συνηθήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες.Οι ''Endless'' του Neil Gaiman,η εφταμελής απαρτία που είχε ξεπεταχτεί μέσα από τις σελίδες του Μορφέα πριν χρόνια,ενσαρκώσεις ιδεών και αρχών του σύμπαντος οι οποίες αλλάζουν μορφή ανάλογα με τις επιθυμίες του καθενός.

Με το δικό τους κώδικα επικοινωνίας αφοσιώνεται έκαστος στο δικό του σκοπό,εκ των οποίων κάποιοι είναι αλληλοεξαρτώμενοι και παράλληλα κάποιοι ριζικά αντίθετοι.Όπως οι θεοί,έτσι και οι δυνάμεις κινούνται σε ένα τέμπο αμφίδρομων σχέσεων ενέργειας,συνεπώς και ύπαρξης.Δίχως τα δημιουργήματα τους δηλαδή παύουν να υφίστανται και εκείνες με τη σειρά τους.

Αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε με αμφιβολίες όπως συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα.Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με τα εφτά συναισθήματα και αλήθειες οι οποίες συντελούν την διαδρομή μας και οπότε αναπόφευκτα μέρος της υπόστασής τους πλάθεται με γνώμονα την δική μας,ανθρώπινη συνείδηση.Το γεγονός ότι καμιά φορά η μόνη λύση για να αντλήσουμε δύναμη είναι να δεχθούμε τα πράγματα ως έχουν κάνει την προέλευση τους να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Τα δεσμά που κουβάλησε μαζί της η ΜΟΙΡΑ,η παράξενη,φοβιστική και συνάμα ελκυστική δισυπόστατη φύση που φέρουν ο ΘΑΝΑΤΟΣ και ο αδερφός του,το ΌΝΕΙΡΟ,με την πραγματικότητα,τη φαντασία,το τέλος και την αρχή να συναντώνται με φόντο μία πολύ άγρια ομορφιά,η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ και η απέχθεια εκείνης για όσα χτίζει το όνειρο και η αιώνια ανάγκη να επιβιώσει το δεύτερο προκειμένου να υπάρξει συνέχεια,η ΕΠΙΘΥΜΙΑ,ο χαμελαίων ο οποίος παίρνει τη μορφή του νου και μάχεται από το φθόνο της ίδιας της της οικογένειας,αφού η ΑΠΟΓΝΩΣΗ κάνει τα πάντα για να την εξαφανίσει από το προσκήνιο.Μην σπεύσετε βιαστικά όμως να την κατανοήσετε...δεν είναι παρά η διαβολική πλευρά του ονείρου.Όλα αυτά ενίοτε μέσα σε ένα ΝΤΕΛΙΡΙΟ ενθουσιασμού το οποίο κατά τη γνώμη μας τεκμηριώνει το ότι εισχωρώντας σε κάτι παρά πολύ έντονο,ακόμα και αν αυτό είναι δώρα από την ευχή,αν δεν είσαι διατεθειμένος να καταλάβεις ότι μπαίνοντας σε μία ψυχολογία που δεν βίωσες ξανά ποτέ και ο εαυτός σου ίσως στήσει σκληρές παγίδες,πάει.....χάθηκες.

Αύριο λοιπόν,6/4/11,ώρα 12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/

στο καθιερωμένο κράμα του τότε με το τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές,με πολύ γερή δόση Electrogoth,Gothic,Industrial,ακόμη και Darkpsy στο ξεκίνημα και τα άλλα σκοτεινά υβρίδια σε μία βόλτα από τους Deine Lakaien μέχρι και το σάουντρακ ''Where Is Neil When You Need Him?'' και τους Razed In Black.