Εγκαινιάζουμε τη σειρά κειμένων ''They Were Legends From The Beginning'',μέσω της οποίας θα ξετυλίγουμε κατά καιρούς την δική μας ματιά σε καλλιτέχνες από τα σκιερά μουσικά ιδιώματα παρακολουθώντας αυτό που είχε αποτελέσει για εκείνους το βάφτισμα του πυρός ξανά.Η αξία αυτής της τριβής κρίνεται ανεκτίμητη για δύο λόγους.Πρώτον,δεχόμενοι το ότι η ψυχραιμία οδηγεί σε περιπλανήσεις με αυξημένη πιθανότητα για πιο έντονη παρατήρηση.Δεύτερον,σε ποιόν άραγε δεν αρέσει πάντα μία ετεροχρονισμένη αναζήτηση,ειδικότερα σε κάτι το οποίο δεν έτυχε είτε να συμπίψει χρονικά μαζί μας είτε μείναμε κοιμόμενοι καθώς εκείνο αναπτυσσόταν για κάποιο λόγο.Είναι σαν ένας θρύλος να ζωντανεύει μπροστά μας και πάλι,έστω και με ρόλο παθητικό τον δικό μας,ανοίγοντας βιβλία,δίσκους,περιοδικά και άλλα.Στο τέλος μένουμε να ζητάμε ''encore'' μέσα στο encore που ήδη δημιουργήσαμε από μόνοι μαςΤι χάσαμε από εκείνη την περίοδο,τι άλλαξε και με τι πιθανότητες παίζουμε έτσι ώστε να συμπιέσουμε κάτι από όλο αυτό στην από εδώ και πέρα γραμμή.
Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Το 1993 οι Sven Friedrich,Reiko Jeschke,Frank Hofer,Jens Riediger και Ron Thiele σχηματίζουν τους Dreadful Shadows στο Βερολίνο και μετά από το πρώτο τους demo τη θέση του Reiko παίρνει ο Stefan Neubauer στις κιθάρες.Ζωντανές εμφανίσεις σε Γερμανία,Δανία και Αγγλία είναι παραπάνω από αρκετές προκειμένου να στρώσουν το δρόμο για την επερχόμενη έκπληξη που θα άκουγε στο όνομα Enstrangement.Όπως όλα τα μεγάλα πράγματα τα οποία πραγματοποιούν την παρθενική τους εμφάνιση σε περιόδους μεταιχμιακές,δεν θα μπορούσε να ισχύσει κάτι διαφορετικό για μία τόσο ιδιάζουσα περίπτωση η οποία εκ φύσεως με την φιλοσοφία της και τις μουσικές της ιδαιτερότητες δεν άφηνε περιθώρια για μέση λύση,την αγκάλιασαν η΄ απλώς την παραμέρισαν.Καμιά φορά δυστυχώς είσαι το κράμα που προκύπτει από τα συμφραζόμενα.Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα δύο πρόσωπα της εικονογράφησης των Shadows με βάση τους ακροατές.
ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΙΑΝΟΣ ΤΟΥ GOTHIC ROCK
Πρώτη,πολύ συχνή και κατ'εξοχήν αρνητική,όσο όμως και εύκολη και φθηνή(κατά εμάς) κριτική,εκείνη της μπάντας που προετοίμασε σε μεγάλο βαθμό τις μεταλικές καταβολές προκειμένου να εισχωρήσουν στην gothic.Οι βαριές κιθάρες που με τον καιρό έγιναν πιο επιθετικές και το πολύ μεγάλο βάθος της φωνής του Friedrich ήταν αρκετές για να προκύψει κάτι τέτοιο.
Μία σκηνή όμως δεν διαφέρει και πολύ από τους κρίκους της φύσης και οι σχέσεις όλων είναι αλληλένδετες,μία μοδά,μία τάση,δεν μπορεί να μην αφήσει κάτι στα πλευρά όλων,όσο και να την αγνοήσουν.Το 1993 λοιπόν είναι η περίοδος που οι Sisters Of Mercy ήδη ακολουθώντας πρότυπα προκατόχων τους κυρίως από την glam εποχή,έχουν αρχίσει να μπερδεύουν όλους εκείνους που τους έκαναν να ανέβουν τα σκαλιά προσ τα επάνω ένα ένα,η Τύχη των Fields Of The Nephilim παρέμενε άγνωστη,οι Mission είχαν μετατραπεί σε ένα κακόγουστο αστείο,οι Dreadful Shadows και το εγχείρημα τους δεν είναι ο Ιούδας.Mε τους επίσης αξιοπρεπείς Νosferatu για απόστολους μαζί με τους αξεπέραστους Love Like Blood και τους Garden Of Delight,oι Dreadful Shadows αποτελούν σινιάλο και ελπίδα για μία φουρνιά ακόμα πιο διευρυμένη και ικανή να κρατήσει το δαυλό αναμμένο και στη συνέχεια.
ENSTRANGEMENT-ΟΙ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ
Οι Dreadful Shadows χρήστηκαν άφοβα από πολλούς ως μία κατηγορία μόνοι τους και με δεκάδες κλώνους εκ των οποίων λίγοι ξεχώρισαν,όπως οι συμπαθείς Scream SIlence.Δεν είναι μόνο τα μαύρα απόκοσμα ρούχα ή τα μακριά σκουλαρήκια,ούτε το ότι έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα -τότε- νεαρών ατόμων τα οποία εμφανίστηκαν με τα μαλλιά του Roz Williams.Το τονίζουμε καθώς μεταξύ άλλων με το ιμάτιο του δικηγόρου του διαβόλου θα προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε τις...celebrity
εμφανίσεις των τελευταίων ετών κυρίως από τον Friedrich και τον Norman,τους δύο νυν Zeraphine από το 2002 μέχρι σήμερα.
Η απόγνωση και η απώλεια μυρίζουν πάρα πολύ έντονα από την πρώτη στιγμή και ο καπνός τους έρχεται από παντού και καταφέρνει να γίνει πιο μεγάλος από εμάς σχετικά γρήγορα.Oι Shadows δεν έχουν στισ βαλίτσές τους τόσο ξεκάθαρα μία ιδανική λύση,όμως δεν δείχνουν με το χέρι τους ευγενικά την πόρτα που γράφει τέλος.
To album Enstrangement το οποίο ηχογραφήθηκε αμέσως μετά από το συμβόλαιο με την SPV το Σεπτέμβριο του 1993,έκρυψε στην αρχή τις κιθάρες και τα χαρακτηριστικά τα οποία προαναφέραμε με πένθιμες,σταδιακά εξοργιζόμενες μελωδίες ηλεκτρονικά κατασκευασμένες σαν αλλόκοτο χάδι,από εκείνες τις περιπτώσεις που θυμάσαι ξαφνικά όταν σου είχε πει κάποιος ο οποίος είχε φτάσει εκεί πριν από σένα ότι ''όταν είσαι εσύ μαύρος θέλεις κάτι πιο μαύρο γιατί δεν νικιέται η μοναξιά ούτε καν στα χαρτιά για λίγο.''Το λίγο φυσικά είναι απροσδιόριστο και μπορεί να πάρει μορφή μικρής αιωνιότητας.Η
φωνή του Friedrich συνδυάζει το βάθος με το σπαραγμό και τη δύναμη σε μία συνύπαρξη η οποία θα αποδώσει μοναδικές πτυχές της φλέγουσας απόγνωσης και της φαινομενικά μη αναστρέψιμης λύπης....έτσι όπως την έχεις νιώσει και εσύ και εγώ όταν το κεφάλι μας τσαλακώθηκε και οι στροφές του έγιναν επικύνδυνα πάρα πολύ πιο γρήγορες από την ταχύτητα της μουσικής.Ο ίλλιγος των ψυχών που τους απέμεινε η απορία και η ατελείωτη μάχη με το δικό τους είδωλο βρίσκει εδώ έναν φίλο.
Το εξώφυλλο του album ''Enstrangement'',Aπρίλιος 1994
Μετά την -μάλλον- ειρωνική εισαγωγή του resurrection,υπάρχει ένας στίχος που αναφέρει ότι ''για μία ελπίδα είναι πολύ αργά πια,είσαι στον κυκλώνα του πιο σκληρού,του πιο άσχημου.''Με ονειρικά πλασμένες εισαγωγές,κιθάρες που ξεσκίζουν το παραμικρό ίχνος χαμόγελου και φωνητικά που εκθέτουν στο έπακρο το πως νιώθει ο ερμηνευτής τους αφού του στέρησαν από κοντά του αγαπημένα του πρόσωπα υπάρουν πολλές στιγμές μέσα στο δίσκο σαν το Over The Worst και το Through The Mirror το οποίο ειδικά ως προπομπός του Funeral Procession μας φέρνει αγκαλιά με τον τοίχο σε μία υπερπροσπάθεια να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο τείνουν όλα να μας υποδείξουν αυτήν εδώ τη στιγμή,όπου το μέσα αμύνεται πολλαπλασιάζοντας ό,τι πιο μαύρο και τρομακτικό.Ο επίλογος φαντάζει σαν κάτι το οποίο δεν θα δώσει ευκαιρία στους πρωταγωνιστές να ακούσουν εντυπώσεις την επομένη.
Ομως,υπάρχουν δύο τραγούδια,The Dead Can Wait και Still Alive όπου έρχεται ένας αντίθετος άνεμος να εκτροχιάσει όσους τρέχουν με τον παλμό που αποκαλύψαμε παραπάνω και να κάνει το γκρεμό να μείνει μόνος του.Η αποδοκιμασία φυσικά δεν εκλείπει.Το dead an wait είναι το τραγούδι πο αντικατοπτρίζει ολόκληρο το δίσκο.Η παραδοχή του ήρωα και η συνείδηση.Ξέρει καλά πλέον ότι του έδωσαν μεγάλο σταυρό και του όρισαν έναν ακόμη μεγαλύτερο δρόμο για να διαβεί κουβαλώντας αυτόν.Θα δεχθεί ότι δεν είναι το τέλος άσχετα αν εκείνο κάλεσε πολλές φορές και άσχετα αν η διαρκής -μέχρι το σημείο αυτό- άρνηση για το ότι συχνά όλα θα θυμίζουν ένα καλοστημένο ψέμα τον θέρισε από μέσα προς τα έξω.Εδώ είναι το σημείο και ένα από τα όπλα που έμεινε στην φαρέτρα του σχήματος μέχρι το κλείσιμο του κύκλου του.Τα έντεχνα ουρλιαχτά,οι κραυγές της απορίας και της αδικίας θα καταγράφουν το προφιλ των ανθρώπων που δεν ήτανε και δεν θα είναι ποτέ τους ανούσια πλάσματα.Εκείνων που λύγισαν και δυσκολεύονται και λύση δεν βρήκαν για καιρό,όμως κάτι πάντα είναι παρόν και μαρτυράει χωρίς καν να προσπαθήσουν ότι όλα τα άνθη ακόμα και τα τσακισμένα έχουν αναπτυχθεί στο φως και έχουν αποσβολώσει τα βλέμματα πολλών περαστικών.Άνθρωποι που ακόμα και μπερδεμένοι σε απελπιστικό βαθμό μέσα τους ξέρουν πολύ καλά όλα όσα τους έχουν οδηγήσει έως εδώ και για αυτό το νήμα τους δεν έχει κοπεί.Όταν θα επιχειρήσεις να τους στερήσεις ξανά κάτι διά της βίας θα δεις να ξεπροβάλλουν δόντια που δεν φαντάστηκες ποτέ σου και βλέμματα βγαλμένα από φωτιά.
ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΟΥΛΕΣ
Η απώλεια υπάρχει πάντοτε στα σπλάχνα των Dreadful Shadows.Λένε ότι αποτέλεσε κοινό παρονομαστή μεταξύ των μελών για να έρθουν πιο κοντά αυτό το τρομαγμένα οργισμένο συναίσθημα που προσπαθήσαμε να σχηματίσουμε σε προηγούμενες αράδες.Ακόμα και τον Αύγουστο του 1994,τέσσερεις μήνες έπειτα από την επίσημη πρώτη του Enstrangement ο παραγωγός του άλμπουμ και φίλος τους Hartmut Breddemann σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,μόλις τέσσερεις μήνες πριν από τον δυνατό οιωνό δόξας με το συγκρότημα να ανεβαίνει στο πάλκο του ιστορικού Zilo Festival
πριν από τους Christian Death,Eternal Afflict και Armageddon Dildos.Μετά την παραγωγή του Homeless,ο δρόμος είναι ανοιχτός για μία τουρνέ την επόμενη χρονιά η οποία έφτασε μέχρι και την Ισπανία.O Sven Friedrich κάπου στην πορεία ξένισε πολλούς με το προς το σκοτεινό εναλλακτικό rock των Zeraphine και τις από κοινού συνεντεύξεις με τον Ville Valo των Him μεταξύ άλλων.Οι Zeraphine έπειτα από το εξαιρετικό Still toy 2006 σώπασαν έως το 2010 όπου το πολύ ''χαρούμενο'' και γεμάτο αδιάφορα κιθαριστικά riffs Whiteout μας απώθησε πλήρως.Μέχρι και το Still του 2006 η συνέπεια των zeraphine ήταν μεγάλη και με φυσική εξέλιξη στο στίχο και στη μουσική,με πιο πολλά τραγούδια κατά καιρούς να είναι γραμμένα στα Γερμανικά.Ένας καλλιτέχνης ο οποίος έχει προσφέρει ένα πέπλο κατάμαυρο στο χρονικό της κάθαρσης είναι αναμενόμενο να θεαθεί κάποια στιγμή σε ρόλους αντιθετικούς και μάλιστα με επιδόσεις το ίδιο καλές έστω και αν αποδειχθούν παρωδικές απλώς.Όσοι τον έχουν γνωρίσει από κοντά κάνουν λόγο για κάποιον αρκετά κλειστό χωρίς όμως να αναλώνεται σε στεροτυπικές συμπεριφορές του δήθεν απόμακρου όπως πολλοί συνάδελφοι του.Ούτε εγώ χαίρομαι να βλέπω έναν από τους ερμηνευτές που με έκαναν να θέλω να ακούσω και άλλους σαν αυτόν και μέτα βίας στις πρώτες μου αναζητήσεις να βρίσκω κάποιους να ποζάρει σαν φθηνός αστέρας με τους Him,δίχως πάντα να θέλω να προσβάλλω τους φίλους των δεύτερων.Πέρα από γεγονότα σαν αυτό όμως είναι ο καλύτερος σκοτεινός ερμηνευτής της γενιάς του.Δεν έχει φυσικά να υποστεί άνισες συγκρίσεις με γίαγαντες προγενέστερους,όπως τον Peter Murphy με μία φωνή απο τη φύση της ανεδή που στάζει βιτριόλι,ούτε και την θεατρική ικανότητα και την μεγαλοπρέπεια του Alexander Veljanov,όμως ήδη αναφέραμε κάποια ονόματα από την περίοδο των early '90s τα οποία μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι.Όταν έγινε η συναυλιακή επανένωση των Dreadful Shadows δήλωσαν λιτά ότι στόχος είναι η μετάβαση μερικών αθάνατων τραγουδιών στην επόμενη γενιά και όχι κάποια ανούσια δισκογραφική επιστροφή.Άκρας εκτίμησης θέση και αντίληη.
......παίρνοντας βαθιά ανάσα με τα χρώματα του απόηχου κάνω την έξοδο μου.......
....με τους λόγους του φόρου τιμής στους Γερμανούς γκοθάδες να βρίσκονται όλως τυχαίως(;) στον δικό τους πρώτο επίλογο στο album Enstrangement.Κάθε τι έχει αντίτιμο και το άδειασμα των Dead can Wait και κάποιων άλλων φλέρταραν με τα πρόθυρα νευρικής κρίσης,όμως,κάθε δίσκος που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να λέγεται σύνολο και όχι μάζωξη,εμπεριέχει και κλιμάκωση αυθεντική και ουσιαστική.Οι μελωδίες μουδιάζουν και χτυπούν καμπάνες οι οποίες επαληθεύουν την απώλεια...όμως χτυπούν ακόμα.Η μουσική καθίζηση θα επιφέρει ακόμα μια επαλήθευση,εκείνη που τεκμηριώνει το ότι δεν περιγραφόταν ένα εφιαλτικό τέλος όσο και να του έμοιαζε εκπληκτικά,αλλά το άδειασμα μέσα από σκληρές παραδοχές και υπομονές πιο μεγάλες από την δική μας τρομακτική και τρομαγμένη ενίοτε την ίδια στιγμή σκιά.Στο ομότιτλο τραγούδι πριν το τέλος ξεκινάει να βρέχει και μία γυναίκα αφηγείται την τελευταία ακολουθία.Η βροχή όμως δεν αποκαλύφθηκε για να με κρατήσει στην αδράνεια του Release,ο ήχος της προσγείωσης που κάνει το νερό έρχεται από έξω και εκεί θα είμαι και εγώ σε λίγο να σου πω τι άκουσα και θα το κάνω ήρεμος χωρίς τη μοναχική οργή και την σπασμωδική μοναξιά η οποία σβήστηκε ακούγοντας το Still Alive,όπως έγινε με τόσο άλλο κόσμο και αργότερα με το Beyond The Maze και συνέχισε μέχρι και τον Κύκλο του 1999 και τις διασκευές του 2000.
No comments:
Post a Comment