''Dark Warning''

Αυτή την Τετάρτη 25 Μαίου 2011,12:00-14:00 μέσα από τον Azrael και τον Indieground Radio σημαίνουμε συναγερμό και προειδοποιήσεις.Το κακό εισχωρεί σε ακτίνα η οποία κάνει την αύρα να ειδοποιήσει το υπόλοιπο για έκτακτη κατάσταση.Αντίπαλος ενίοτε ζωντανός και ως ον που ασπάζεται διαφορετικά φρονήματα έτοιμος να βλάψει είτε γιατί το πεδίο του ενοχλήθηκε από την παρουσία του ''διαφορετικού'' από εκείνον είτε γιατί θα φύγει από τον τόπο του εγκλήματος με ένα τρόπαιο σκοτεινό αλλά δυσεύρετο να καλλωπίσει την ανεπάρκειά του.Σε πάρα πολλές περιπτώσεις θα είναι εκείνος που μηχανικά ακολουθεί την επιθυμία άλλων και ξεκινάει επίθεση δίχως επανεξέταση και η άγνοια παρέα με την ηδονή στο βλέμμά του τον καθιστούν πιο επικύνδυνο από οτιδήποτε άλλο.


Οι μάσκες παίζουν ιερό ρόλο.Εκείνες όμως που έχουν ως στόχο το να αποτελέσουν φόβητρο δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας τρομάξει τόσο.Παραείναι άμεσες και προβλέψιμες για κάτι τέτοιο.Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με εκείνες που θα κρύψουν ιδανικά τα μάτια του φιδιού και θα επινοήσουν ολόκληρους ψευτοπροφήτες με μαχαίρι στον καρπό.Θυμήσου και εσύ πόσες φορές οι αγγελιαφόροι της ελπίδας έγιναν οι χειρότεροι εφιάλτες σου.Χρησιμοποιούμε την προστακτική γιατί η αναφορά μας ξέρουμε καλά ότι δεν θα σε κάνει να δαπανήσεις καθόλου χρόνο.Η τελευταία φορά ίσως ήταν χθες βράδυ.Μερικοί από τους εχθρούς δεν φταίνε οι ίδιοι για τον ρόλο που ανέλαβαν.Το περιβάλλον υπήρξε σκληρό μαζί τους.


Τα στοιχειά της φύσης είναι ύπουλα,όταν ο αέρας τελειώνει σε μία ατμόσφαιρα ήδη καφκική,το ένστικτο της επιβίωσης βαραίνει και αυξάνεται η δυνατότητα γρήγορης αντίληψης,σε μία κατάσταση ικανή να αναιρέσει τον εαυτό σου μέσα σε ένα απόγευμα,πόσο μάλλον όταν οι νέες σου δυνάμεις εύχεσαι να είχαν εξακολουθήσει να είναι σε ύπνωση,αφού δεν σε ρώτησαν οι αλλαγές και αν ευχαριστούσες κοιτώντας προς τα επάνω,εκείνες είναι εδώ και εσύ καλείσαι να επιβιώσεις από κάτι μεγαλύτερο από εσένα.Τα κλειστά δωμάτια αρχίζουν και αποκτούν τις δικές σου ιδιότητες και ψιθυρίζουν ''άνοιξε,για σένα,για εμάς'',γιατί μετά από τον κυκλώνα μίας σιδερένιας γροθιάς έρχεται πάντοτε ο φίλος να σου πει ''από κάπου πρέπει να αρχίσεις''.Θα τον περάσεις από ακτίνες Χ,θα αρνηθείς την πρότασή του αλλά οι εωτερικές σπίθες δεν ξεψυχούν αγγίζοντας την υγρασία του σοβά στον τοίχο,είναι φτιαγμένες από κάτι άλλο.Το δωμάτιο είναι ιερό όπως και οι μάσκες.Να το έχεις σύμμαχο σο,γιατί όταν ο τρόμος ξεκινάει από εκεί,το μόνο που απομένει είναι ο φόνος,ο βιασμός,η μισανθρωπία και το λουκέτο που δυστυχώς μπήκε μπαίνοντας και όχι βγαίνοντας.Βγαίνοντας πάλι μείνε μακριά από την έπαρση.


Ήδη βίωσες και έμαθες ότι κάποιοι κανόνες ισχύουν για όλους.Οι αντίξοες συνθήκες δεν σημαίνουν ότι οι δυσκολίες  τελείωσαν επειδή δεν αξίζεις κάτι παρόμοιο ξανά.Είπαμε,πρώτα έρχεται το δράμα και μετά απλώς ρωτάει ειρωνικά αν σου άρεσε.Το κλίμα είναι διαρκώς ηλεκτρισμένο και η κατάσταση δεν κρίνεται σαν εύκολη,τα ''σκούρα καντήλια'' των εχθρών έχουν χαμηλώσει κατά πολύ,όμως φέγγουν ακόμα.Όμως έγινε λόγος για προειδοποίηση και συναγερμό.Στα ασθενοφόρα υπάρχουν άνθρωποι ζωντανοί,στα απεγνωσμένα τηλέφωνα υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται.Επομένως,ένας κύκλος δυστυχώς για τον αντίπαλο νοιάζεται ακόμα και γύρω από την υπόθεση χορεύουν πολλές ελπίδες.Με οποιαδήποτε απώλεια και αν υπάρξει,ο αντίχειρας θα ενωθεί με τον δείκτη του χεριού και το σκούρο φυτύλι θα μυρίσει τέλος για τις θανάσιμες ευχές των ''λίγων''.




Αύριο λοιπόν 12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/


στο καθιερωμένο κράμα του τότε με το τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές με electrogoth,dark synthpop,dark ambient και gothic από τα κλασσικά των Elend μέχρι νέες noise κυκλοφορίες.

''Έχοντες Το Χρίσμα''

ΣήμεραΤετάρτη 18 Μαϊου 2011,12:00-14:00 μέσα από τον Azrael και τον Indieground Radio δίνουμε σκυτάλη σε όλους εκείνους που περάσαν και περνούν μπροστά από τα μάτιά μας πρεσβεύοντας ιδέες και διαδικασίες οι οποίες μάλιστα ως επαναλαμβανόμενα μοτίβα συχνά μετατρέπονται σε κληρονομιά μέσα από τα δικά μας μάτια και 
γνωρίζουν ακόμη άλλη μία μέρα.Αγκαλιάζοντας το δέρμα ανθρώπων και ανθρωπόμορφων υποστάσεων του καλού και του κακού κινούνται ανάμεσα μας συνεχώς δίχως να χρειάζεται να τους καρφιτσωθούν γαλόνια προκειμένου να γίνεται πάντα κατανοητό το διαφορετικό της δικής τους αποστολής.


Ρόλος δεν υπάρχει μόνο στον κινηματογράφο και στο θέατρο.Ρόλους διαδραματίζουν πολλοί και διάφοροι γύρω σου σε βαθμό που όταν το διαπιστώνεις βαδίζοντας στο δρόμο,παρατηρώντας φιγούρες που ξεγλυστρούν σε χρόνο ανύποπτο νιόθεις ρίγη στη διαπίστωση όχι μόνο ότι όλα μοιάζουν σαν να υπάρχουν ανεξάρτητες μικρογραφίες  κοινωνιών μέσα στην ευρύτερη,άλλα και  το ότι το να σταθείς αμέριμνος ακόμα και στην καντίνα τρώγοντας κάτι όρθιος,κρύβει και αυτό κάτι επίφοβο και ριψοκίνδυνο.


Οι παρατηρητές δέχονται τεράστιο αριθμό μικρών και μεγάλων επιθέσεων κατά την διάρκεια κάθε περιήγησής τους,όμως η κλεψύδρά τους γυρίζοντας μετά σπίτι έχει μεγεθυνθεί για να χωρέσει τη νέα τους φορτισμένη διάρκεια.


Ένας θαυμασμός υπάρχει και ένα δέος,όταν το βάδισμα που φτάνει στα αυτιά σου δεν ψιθυρίζει ''τρόμος''.Στο επόμενο βήμα είναι η απορία έτοιμη να γεμίσει το νου σου.Θα σε ρωτήσει αν αυτό το βήμα είναι το δικό σου προηγούμενο ή αν μπορεί να γίνει το επόμενο.Ακόμη και φτερωτός όταν καταφθάνει εσύ βήματα θα ακούσεις.Το γιατί το ξέρεις καλά.


Οι έχοντες φτερά είναι εκείνοι που απολαμβάνουν το μεγαλύτερο σεβασμό,δημοφιλία και αιωνιότητα.Κάποιοι ''βαδίζουν'' εξ αρχής από 
πίσω σου μέχρι να σε κάνουν να μην μπορείς να βαδίσεις πλέον.Κάποιοι άλλοι όμως ευτυχώς εμφανίζονται πρόσωπο με πρόσωπο πρωτού περάσουν στην πίσω πλευρά και σφραγίσουν τους ώμους σου από τους πρώτους.Εξέχοντες λοιπόν οι ρόλοι τους και με βοηθούς άλλες ιεραρχίες,όπως εκείνος που από άγνοια κάποτε παρέλειψε να κουβαλήσει το σκοτάδι του κόσμου από τη μία πλευρά στην άλλη και έκτοτε αναγκάστηκε να είναι ο φύλακας του αιώνια,ρόλος που άλλωτε παίζεται από ανθρώπους και άλλωτε ως λένε από μία νυχτερίδα ανά τα χρόνια.


Από αυτές όμως τις στρατιές πάντα προκύπτουν και εκείνοι που ρούφηξαν σκοτάδι για να το ησυχάσουν με όπλο τον εαυτό του.Έχοντας περάσει αρκετά,έρχονται θρασύτατοι και ζητούν πίστωση χρόνου.Δύο ώρες ίσως φανούν αρκετές για να μας αποδείξουν ότι κάτι τους ανοίγει δίοδο σε ανοιχτές πληγές που θα εξαφανιστούν,επειδή πιστεύουν σε ανάσταση και όχι σε κρυψώνα ακόμα και αν και η ίδια η αλήθεια είναι εμπλουστισμένη με φωτεινά ψέματα.


Σήμερα λοιπόν,Τετάρτη 18/5/11,12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/


στο καθιερωμένο κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές με electrogoth classics(και όχι μόνο),darkwave,dark ambient και industrial σε μία διαδρομή από όσα είδαμε μέσα στο κέντρο του καθρέφτη μας μέχρι εκείνα που μας έκαναν να πούμε ότι...νομίζαμε ότι ξέραμε και από τα κλασσικά των Lamia και των VNV Nation μέχρι το τελευταίο album των Haus Arafna. 

M:for Mask & M for Mentality

Ζυγώνει η ώρα για την οποία προηγήθηκε ως εδώ μία ολόκληρη προετοιμασία,στη σκέψη της οποίας μειώθηκε η οξύτητα της ρουτίνας και της νηστείας της αναμονής.Είτε προετοιμάστηκαν όσο έπρεπε είτε όχι,όλοι έχουν ένα κοινό σημείο.Όλοι θα ανεβάσουν σφυγμό καθώς θα αρχίσουν να αισθάνονται μία κατάσταση τόσο καινούργια και η οποία όπως συνηθίζουμε να λέμε αποτελεί ''μία κατηγορία μόνη της''.


Κάποιοι συνδυάζουν δύναμη και εμπειρία και καταφέρνουν να ξεγελούν τις ψυχολογικές τους ορμόνες για την υπόσταση της κατάστασης.Για αυτούς οι παλμοί είναι ίδιοι με τα προηγούμενα στάδια,υπάρχουν στιγμές που βλέποντας τους οι τρίτοι θα αναρωτιούνται εξοργισμένοι εσωτερικά αν ευθύνονται μαγικά κόλπα και βοτάνια για το άπταιστο του θεάματος που ξετυλίγεται εμπρός τους.Άλλοι φοράνε τα καλά τους,δίνοντας ώθηση στο έξω να ακολουθήσει το διαφορετικό του γύρω.Κάποιοι αγγίζουν το βαθμό της υπερβολής και άλλοι ως πιο σοφοί απλώς τονίζουν και επισημαίνουν όσα πρέπει.Πολλοί αν και με τις καλύτερες των προθέσεων έγιναν άκρως αλλαζονικοί και δεν υπολόγισαν το απλό.Δεν υπάρχει αναμέτρηση χωρίς απώλειες.Έτσι,και μόνο στην αίσθηση εκείνη ότι τα γόνατα λύνονται και τρίζουν σαν να ήθελαν να αλλάξουν θέση,αδυνατούν να συγχωρήσουν τους εαυτούς τους και 
ακολουθούν την κάθοδο αδικώντας τον εαυτό τους.Κάποιοι άλλοι θα γίνουν επικύνδυνοι καθώς η κρίση της ιδεολογίας αυτή και η διαπίστωση ότι τα πράγματα είναι λιγότερο ουτοπικά μακριά από την θεωρία ξεκινούν τις κλοπές.Εκεί είναι πολυ δύσκολο να αντιμετωπίσουμε την λιποταξία τους.Από τη μία,ο φόβος της δύναμης ενσωματωμένης σε μορφές που ξαφνικά αλλάξανε πέπλα.Από την άλλη,για κάποιους είναι ακόμη πιο δύσκολο,αφού είναι πραγματικά σαν να βλέπεις όι απλώς φαντάσματα,αλλά έναν κλόουν ντυμένο σε ένα κουστούμι που θυμίζει κάποιον παλιό φίλο.


Μάσκες,ψυχοσυνθέσεις,πίστη,εμπιστοσύνη.Εναλλαγές που χρειάζονται και εγκλείουν όλα αυτά,πόσο μάλλον στοιχεώδη εμπιστοσύνη αφού οι θεωρητικά γνωστοί,έρχονται για να δώσουν κάτι πρωτόγνωρο.Οι επισκέψεις αυτές είναι κάτι διαφορετικό από ένα δίπολο και ένα σχήμα διφορούμενο.Είναι πολλές φορές κάτι διαφορετικό ακόμα και από το κατά πόσο γίνεται λόγος για διχασμένες προσωπικότητες και την αμφιβολία για τον πραγματικό τους εαυτό.Εδώ,έχουμε να κάνουμε τελικά με προεκτάσεις,είτε αυτές κάνουν την εμφάνιση τους για καλό είτε για κακό.


Oι Evils Toy,οι οποίοι σχηματίστηκαν το 1992 με τον καιρό πέρασαν από τις ξεκάθαρες γνήσιες ινταστριαλιακές επιρροές σε μία διάθεση πιο ενεργητική.Ήχος ελαφρύτερος αλλά με πιο γρήγορα τέμπο παραμένοντας όμως επίσης πιστοί στην ψυχή των προηγούμενων άλμπουμ,στο Angels Only! χόρεψαν,''έπαιξαν'' με σύμβολα πίστεως χωρίς ετικέτα και δημιούργησαν μία κατάσταση μεταξύ εδάφους και αέρα,φωτεινού και νουάρ.Για αυτό άλλωστε ένα σχήμα το οποίο από την αρχή κινήθηκε μεταξύ electro και industrial και στη συνέχεια προχώρησε προς το synthpop,θεωρείται επίσης από πολλούς ως ένας electrogoth θρύλος.Η είσοδος εδώ επειτρέπεται μόνο σε αγγέλους και το κομμάτι αυτό είναι μία εκ των ισχυρών αποδείξεων ότι όροι όπως αυτός που έιπαμε προ ολίγου προκύπτουν όχι μόνο μέσα από μόδες και τάσεις,αλλά προπάντων από τις ψυχές των τραγουδιών οι οποίες ταξιδεύουν πιο μακριά από τη μόδα αναιρώντας τον όρο παλαιό,αντικαθιστώντας το με κάτι κλασσικό.

Καταλυτική για την εξέλιξη των Evils Toy ήταν η παρουσία του λεγόμενου Sevren Ni-Arb,ο οποίος από το 1987 είχε ξεκινήσει με τους X Marks The Pedwalk,ένα σχήμα ορόσημο για την post industrial περίοδο και φυσικά για το πρώιμο ebm.Πολλοί,μιλώντας προφασιζόμενοι ταμπέλες χαρακτήρισαν ως περίεργο το ότι ένα συγκρότημα επηρεασμένο από το εν μέρει σοσιαλιστικό πνεύμα του industrial των early 80's βρήκε ανταπόκριση σε μία πολύ μεγάλη γκάμα πιο gothic οπαδών,πόσο μάλλον όταν ο άξονας των στίχων τους ήταν η μεθοδευμένη απόπειρα του ανθρώπου να κάνει την σκοτεινή πλευρά του να λιώσει στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν.


Gothic θα πει διάβαση ανοιχτού τοπίου μετά από την καταχνιά,λευκή στάμπα σε μαύρη μπλούζα.Τίποτα το περίεργο λοιπόν για ένα γκρουπ που συνέδεσε το όνομα του με την πάλαι ποτέ δισκογραφική Zoth Ommog,εταιρία ορόσημο για το ebm.Τον Ιανουάριο του 2010 πραγματοποίησε μία από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες επιστροφές που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσαμε ποτέ,με το άλμπουμ Inner Zone Journey.Με πιο καθαρά φωνητικά από τα συνήθη του παρελθόντος και με την καθιερωμένη τους πιο επιθετική προσέγγιση μαζί με τις βιομηχανικές διακυμάνσεις όπως τις έμαθαν από τους Skinny Puppy,μας λένε μία ιστορία όπου μας παραπέμπει στην αναπόφευκτη διατάραξη που επιφέρουν οι βιολογικές-ψυχικές αλλαγές που επέρχονται με την ηλικία.


Χωρίς μάσκες και χωρίς ντροπή ο δεκαεφτάχρονος συναντάει αυτό που τώρα γράφει το ρολόι σε μία επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος η οποία θέλει μεγάλο θάρρος και για όλους εκείνους που τους έλεγαν πως το ελλάτωμά τους είναι το ότι αρνούνται να ξεχάσουν θα επέλθει η διάρκεια.Δεν ξέρουμε ούτε τεχνικά ούτε και ψυχολογικά που υπάγεται αυτό το τραγούδι,όμως το σίγουρο είναι ότι εδώ διαπιστώνουμε για τα καλά ότι το πιο σημαντικό είναι να μας πείθει πάντοτε κάποιος για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο βίωσε μία ιστορία πριν αποφασίσει να τη διηγηθεί.Επίσης μιλώντας για έναν άλλο εαυτό,όντως δεν πρόκειται απαραίτα ούτε για διχασμό,ούτε για πολυσχιζοειδείς φιγούρες και οτιδήποτε παράδοξο ακόμη.

Λένε η μεγαλύτερη αμαρτία είναι ο φόβος.Συχνά είτε μας αρέσει είτε όχι αποτελεί τέκνο της ανυπομονησίας.Κόλαση είναι να βλέπεις και να μην αγγίζεις,παίρνοντας ένα δυνατό μάθημα για το που οδηγούν οι ενδοιασμοί.Σε ένα βάδισμα μεταξύ ανθρώπου και ερπετού μία αγχώδης αναζήτηση αξιών οι οποίες κιτρινίζουν απόψε και το βλέμμα εκρίνοντας τη δική του τσουχτερή ομίχλη,έχοντας απομακρυνθεί από το στόχο του θα ψάχνει δεξιά και αριστερά για αξίες με γνώμονα το αντικειμενικό,σε μία ψυχολογία η οποία παραείναι πια μπερδεμένη προκειμένου να καταλήξει σε σαφές πόρισμα για το κατά πόσο έκρινε και αποφάσισε σωστά.


Ποιός να είναι όμως εκείνος που αληθινά αιμοραγεί.Το 2000 oι In Strict Confidence κυκλοφόρησαν το Mistrust The Angels,δίσκος ο οποίος κατάφερε να συνδυάσει τα καθιερωμένα syncopations των INC  με πιο χορευτικά beats προσφέροντας ένα αποτέλεσμα το οποίο μπορεί να ευχαριστήσει όσους χτυπιόντουσαν μετά το 1990 με Front 242 αλλά και όλους εκείνους που είχαν ανάγκη από κάτι πιο σκοτεινό από τους Cruxshadows.Μακριά από θλιμμένα κλισέ,το άλμπουμ με φόντο τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν γνωρίζει πολύ καλά πότε να ανεβάσει παλμούς και πότε να κινηθεί σε χλιαρό νερό.Τα γυναικεία καθαρά και μυστηριακά φωνητικά μαζί με την αιχμηρή χροιά του Dennis Ostermann δίνουν ακριβώς το πνεύμα αυτό,μίας μάσκας που λιώνει όσο πάει και εξαπολύουν άπαντες κατάρες και διαμαρτυρίες χωρίς όμως να βλέπουμε καθαρά αν ο υπεύθυνος είναι ο άγγελος που υπόσχεται αυτό που τελικά φαντάζει στάχτη ή η ανικανότητα της υποτιθέμενης ισορροπίας να βάλει τα πράγματα στη θέση που πρέπει.Μάσκες υπάρχουν πολλές.Προφανές.Λανθασμένο και άδικο αυτομαστίγωμα όμως επίσης.Δεν είναι ένα βήμα πριν το θάνατο κάποιος που έστω και αργά βλέπει την αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο και που του έχει απομείνει δύναμη να φωνάξει όλα εκείνα στα οποία υπήρξε μάρτυρας.Κολλημένος στο τζάμι πίσω από το οποίο στέκουν όλα εκείνα που του έμαθαν με βίαιο τρόπο να βλέπει χωρίς να ακουμπήσει,είναι μεγάλη η φωτιά του για να μην καταφέρει στο τέλος να σπάσει με τη θερμοκρασίά της τα γυαλιά και να βγει από τα οστά εκείνο το 50% του είναι το οποίο περίμενε σαν το έμβρυο που ζει  χωρίς να γνωρίζει καν τι είναι αυτό.Συμβολικές στιγμές,δύο φύλα στο χορό της ήττας και της αξιοπρέπειας,στίχοι από δύο κόσμους από ένα θεωρητικά terror industrial σχήμα.Αυτό είναι electrogoth.

Το πολιτικό φόντο ξεθωριάζει συχνά στο βάθος από τα λαμπυρίσματα και τα νεφελώματα των ψυχών και των διακυμάνσεων τους.Όπως όλα αλλάζουν σε βάθος άχρονα και άυλα,έτσι αλλάζουν και καθώς αλλάζουν τα μέρη.Κάποτε στη Μεγάλη Βρεττανία αποκάλεσαν cybergoth την ηλεκτρονική ένδυση της νεκρικής κουλτούρας μέσα από γίγαντες όπως οι Midnight Configuration.Στη Γερμανία και την Αυστρία χρήστηκαν ως μία νέα γενιά darkwave οι Black Heaven,οι Inscape,οι Bleitod και τόσοι άλλοι οι οποίοι τραγούδησαν και εξακολουθούν να τραγουδούν τα μεγάλα που ξεκινούν από μικρά δωμάτια και τα ζεστά καταφύγια που αναζητεί η απόγνωση και η μοναξιά.Στην Ιταλία το 2010 το συγκρότημα σημαία 
για το εγχώριο dark synthpop,οι Pulcher Femina κάνουν λόγο για έναν ιερό πόλεμο,όχι εκείνον που τρομοκρατεί ανά τα χρόνια Δύση και Ανατολή καθώς και τους θεοσεβούμενους και θεοφοβούμενους που κατοικούν και στις δύο μεριές,αλλά περισσότερο συγκινημένο από το μέσα και τις προεκτάσεις του,τη μάχη καλού και κακού εαυτού.Είναι πιο επώδυνη αυτή η διαδικασία από τις παρομοιώσεις των Helium Vola και των Arcana Obscura αλλά δεν έκανε κανένας λόγο για παραμύθια και η φράση το ένα πόδι στον αέρα και το άλλο στο έδαφος σε περίπτωση που χαρακτηρίστηκε χιουμοριστική μάλλον αδικήθηκε δεόντως.κατανοητή και απαραίτητη βέβαια και η μεσαιωνική εκείνη προσέγγιση.Συχνά πάρα πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητα τους για κάποιο λόγο αποκτούν αίσθηση μεταμφίεσης και εκφράζονται σε μία γλώσσα που δεν είναι η μητρική τους,είτε για να γίνουν πιο καυστικοί είτε για να νιώσουν ασφαλείς.

Καταλάβατε έστω και μέσα από μία μερικής και ιστορικά και συναισθηματικά αναφοράς τι είναι electrogoth?Μάλλον όχι πλήρως.Ούτε και εμείς!Αυτό δεν είναι όμως που χρήζει την μουσική αυτή προσέγγιση αληθινή...;Μία ελαφρά αμφιβολία που σε πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα δεν υπάρχει.Εδώ οι ψυχές θα χορέψουν με όλα.Με τη δυστυχία τους,με την σύγχυση τους,με τη χαρά τους,με την γαλήνη τους και πολλές φορές θα το κάνουν χωρίς καν να παρατηρηθούν κινήσεις από τα πάνω και κάτω άκρα.


Για αυτό ακριβώς το λόγο και με την ελπίδα ότι γεννήθηκε στη δική σας ψυχή η επιθυμία να εξερευνήσετε ένα μουσικό-ιδεολογικό εύρος με πολλές υποκατηγορίες και κοινό σημείο ''λιχουδιές'' παρασκευασμένες από απροσδιόριστα υλικά και τις εντολές από το προσκήνιο(στην παρούσα φάση τουλάχιστον) θα σας χαιρετήσουμε για την ώρα με ένα συγνώμη για το εσκεμμένα ελλειπές σκιαγράφημα όσων συζητήσαμε και τα εξής:


-Το γράμμα ''Μ'' με προέλευση το ελληνικό αλφάβητο αποτελεί επικέντρωση και σημείο αναφοράς που προκύπτει έπειτα από μία πορεία με αρχή,μέση και ολοκλήρωση.


-''λέγεται ότι φορώντας μία μάσκα αλλάζει η ταυτότητα καθώς και οι ιδιότητες ενός ανθρώπου,επειδή,η υποτειθέμενη εμφάνιση διατηρείται για να επηρεάσει την εσωτερική φύση εκείνου(του ανθρώπου),αλλά και να αφομοιωθεί στο σύνολο το οποίο αρχικά αντιπροσωπεύει μόνον η μάσκα.''(Encyclopedia Of Magic And Superstition)


-σε όλους αρέσει να υπάρχει η στιγμή υπ αριθμόν ένα στο καλαντάρι τους.Συν αυτού,χωρίς προπάτορα δεν υπάρχουν ψυχές και χωρίς το παρακάτω τιτάνιο σχήμα και το τραγούδι αυτό,ίσως να μην κάναμε τη συγκεκριμένη συζήτηση σήμερα.

''Κοιτάζοντας εκεί που ξημερώνει κάθε τόσο...''

Αυτή την Τετάρτη 11/5/11 μέσα από τον Indieground Radio στον Azrael,ξεκινάει μία περιήγηση η οποία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της έχει κάποιου είδους ανάβαση,η οποία ξεκινάει από την αφοσίωση του βλέμματος σε εκείνο που πάντοτε βρίσκεται μακριά και φωτίζει μόνο εν ώρα απουσίας του ήλιου μέχρι τα μάτιά μας.Για τα Αστέρια έχουν ειπωθεί πολλά και πολύ περισσότερα έχουν αμφισβητηθεί,όμως η ριζική διαφορά από εμάς είναι το ότι έχουν το δικό τους βιολογικό φως,χωρίς αυτό να εξαρτάται από ένα εκ των μεγαλύτερων όπως γίνεται με το δικό μας.


Όταν ο Ήλιος αποχωρεί για κάπου αλλού,πιο έντονα και από το άγιο στοιχειό της θάλασσας και του χώματος ακόμη,πανταχού παρόντα είναι τα άστρα και τόσο,μα τόσο ψηλά δίχως την παραμικρή εξαίρεση.Για αυτό ίσως η στιγμή ολοκλήρωσης του κύκλου τους παραπέμπει πάντοτε στο θάνατο των ελπίδων και ναι,η επικρατούσα νοοτροπία,ή και δοξασία ακόμα που περιβάλλεται από τη φράση ''κάνε μία ευχή'',μάλλον ως όλα δείχνουν είναι μία παρέα και μια παρηγοριά για εκείνες τις ώρες που η διαπίστωση ότι ακόμα και κάτι με τέτοια χάρη  κάνει κύκλο όπως όλα τα άλλα και δεν αποτελεί κάτι που ακολουθεί μία ευθεία γραμμή.


Σαν παρέες και σαν ξένοι παράλληλα στέκουν ανελλιπώς δίπλα δίπλα σε μία φοβερή σιωπή που έχει στιγματίσει ευχάριστα τις δικές μας παρέες ουκ ολίγες φορές σε φόντα όπου όπως εμείς στεκόμαστε χαμηλά και εκείνα ψηλά,έτσι ακριβώς και τόσο παράδοξα η σιωπή μετατρέπεται στην πιο ιερή μουσική η οποία μας κάνει μάρτυρες των πιο μυστήριων ψιθύρων που ακούσαμε ποτέ.


Όπως είχαμε αναφέρει πρόσφατα,στο σημείο του ιδανικού εφησυχασμού η σκέψη δίνει σκυτάλη στην παρατήρηση.Η αρμονία που φθάνει με μία αντανάκλαση μέχρι και χιλιάδων ετών παλαιά κάνει το τέλειο να νιόθει την ανάσα της πολύ καυτή για να αποτελεί κάτι το απλά τυχαίο,κάτι που έτυχε ομορφιάς.Η διαπίστωση σημαίνει έναν μικρό συναγερμό και ένα δέος,είναι πράγματι ξεχωριστό να μας φέρνει μία στιγμή υπέρτατης χαλάρωσης πρόσωπο με πρόσωπο με τους ψίθυρους εκείνους οι οποίοι πιθανόν τελικά να είναι οι κλειδοκράτορες όλων των αινιγμάτων που ο απαραίτητος χρόνος για τη λύση τους είναι όσο μας χωρίζει και εμάς από τα άστρα,μία αιωνιότητα.


Από το τίποτα στην επίλυση και από τη γη στον αέρα....μία αλληλοσυμπήρωση εύλογη,αφού φωτίζει πάντα εκεί...και ας ξημερώνει κάθε τόσο....


Αυτή την Τετάρτη λοιπόν 11/5/11,12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/

στο καθιερωμένο κράμα του τότε με το τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές,με Electrogoth,Gothic,Dark Ambient,Industrial σε μία βόλτα από τους θρυλικούς Inscape μέχρι και την νέα συνεργασία του Felix Marc των Diorama με τους Ρώσσους Mental Discipline.

encore:Στην πρώτη εικόνα,όχι δεν είναι ένα σκίτσο των X Marks The Pedwalk,αλλά ο Starman διά χειρός Tony Harris.


Το κείμενο είναι παράλληλα ένα ευχαριστήριο προς Starwhisperer για την πολύτιμη συμβολή της στην αφίσσα μας και προς Astral,for taking the risk...
μην ξεχάσουμε βεβαίως όσους φίλους διαβάζουν πυρετωδώς αυτές τισ ημέρες...

Friday 27/5/11 @ MAD CLUB, FUTUREPOP-SYNTHPOP/WE LOOK BACK,WE LOOK BEYOND

Panos Panagiotakos(EBM,Futurepop)
Nikos Konstantinou(Futurepop,Synthpop)
George-Azrael-Safelas(Electrogoth,Dark Synthpop)
Alexander Ebserb(3 in 1-Mesh,Destroid,Assemblage 23)


Την Παρασκευή 27 Μαίου αυτό που ξεκίνησε σαν μία απλή σελίδα στο χάος του facebook φέρον τον απλό τίτλο Futurepop & Synthpop Music παίρνει για πρώτη φορά σάρκα και οστά στο main stage του Mad Club,στη Δεκελέων στο 12,Γκάζι,σε ένα event το οποίο έρχεται να χορέψει παίρνοντας απ'το χέρι τη νοσταλγία για το ebm revival των 90'ς,to synthpop και τα καθαρά φωνητικά,η οποία δείχνει να έχει χτυπήσει κόκκινα μόνο για καλό.


VNV Nation,Assemblage 23,Covenant,Evils Toy,Mind.in.a.box. και όλες οι μεγάλες δόξες του παρελθόντος διαλύουν και τους τελευταίους ιστούς που έχει μαζέψει το πάτωμα ενώ δίπλα σε αυτές παίζουν και όλα όσα κρατούν το τοπίο μάχιμο τα τελευταία χρόνια αγνοώντας τάσεις  και trends.


Ξεχωριστός καλεσμένος της ομάδας μας ο
Πάνος Παναγιωτάκος(a.k.a. P.Brane),ο οποίος 23:00-00:00 αναλαμβάνει την προθέρμανσή μας πριν από το μεγάλο πιάτο στις 03:00,αφού θα έχει προηγηθεί 


το πάντρεμα των Mesh με τους Assemblage 23 και τους Destroid από τον Alexander Ebserb,resident sto bar Bearcode,


οι futurepop και synthpop καταβολές στις οποίες κινείται ο
Νίκος Κωνσταντίνου,ο οποίος σύντομα μεταξύ άλλων θα κάνει την εμφάνιση του σε γνωστό ''σκοτεινομάγαζο'' και


το ''κράμα του τότε με το τώρα και του σκοτεινού με το προφανές'' που έχει συνηθίσει ο Γιώργος Σαφελάς(a.k.a. Azrael) μέσα από τον Indieground Radio σε ένα ''νουάρ'' electro set.


Mad Club,Δεκελέων 12,Γκάζι
Είσοδος Ελεύθερη
Ώρα Έναρξης:23:00


be our guests here...
http://www.facebook.com/home.php?sk=group_212360515443630&ap=1

''Η Καχυποψία & Οι Δύο Απροσδιόριστες Όχθες..''

Αυτή την Τετάρτη 4/5/11,12:00-14:00μέσα από τον Azrael και τον Indieground Online Radio ντύνουμε το πεδίο με....δύο πεδία.Οι δύο όχθες που πολλές φορές είναι το καλό και το κακό σε μία παρομοίωση λευκού και μαύρου και άλλες φορές κάτι το πάρα πολύ πιο πολύπλοκο από έναν απλό -με δύο ακτινοβολίες- συμβολισμό.Η αιώνια διαμάχη δύο πλευρών με αντιθετικές μεθόδους και υποσχέσεις που σε κάποιες στιγμές,πέρα για πέρα ικανές να κλονίσουν και την πιο δυνατή μορφή Πίστης,τόσο ακαθόριστη που είναι η σκοπιμότητα που εγκλείουν μέσα τους τα προικιά τους.


Λένε όμως,πως το είναι μας δεν είναι πάρα μία αναπαράσταση του όλου.Άρα λοιπόν όπως το ένα ημίσφαιριο του εγκεφάλου,παρά το γεγονός ότι στην όψη και στην μορφή έιναι σαν ο δίδυμος αδερφός του άλλου,οι λειτουργίες τους πολλές φορές είναι ριζικά διαφορετικές.Κάπως έτσι συμβαίνει και σε εκείνο το δίπολο λοιπόν...η μία όχθη πρέπει πάντοτε να στέκει απέναντι από την άλλη...πως γίνεται να τέμνονται άραγε;η ''γεωγραφική'' εικόνα που προκύπτει από αυτό το παραστατικό σχήμα λόγου μάλλον προϋποθέτει σεισμό,άρα πρόκειται για προφανή διαταραχή.


Ένοχος δεν υπάρχει.Είναι φύση αδύνατον να υπάρξει.Γεννήθηκαν να στέκουν απέναντι και να νιώθουν ο ένας την αύρα του άλλου να αιμορραγεί,οι αναπνοές τους δυναμώνουν.


Χρειάζονται πολλές αναπνοές όμως.Εξωγενείς παράγοντες που μετατρέπονται σε κύτταρα ζωτικότατα και απολύτως απαραίτητα για τη συνέχεια.Είτε είναι όντως όλοι αυτοί οι πρωτεργάτες είτε απλοί αγγελιαφόροι των δύο,όταν ο προσηλιτισμός μπαίνει στο παιχνίδι χρειάζεται προσοχή.Καλή τύχη στους άπειρους και καλή υπομονή να χρησιμοποιήσουν μία ενδεχόμενη πτώση σε κάτι θετικό την επόμενη ημέρα,αν εκείνη υπάρξει.


Γιατί αλήθεια τον περισσότερο χρόνο όλοι αισθάνονται κάτι ενδιάμεσο;Όμως όταν καταλάβουν ποιό είναι το αντικειμενικά κατάλληλο διαπιστώνουν ότι δεν αγαπούσαν εαυτούς όσο έπρεπε μέχρι πρότεινος.Εκεί χρειάζεται μόνο ένα γυμνασμένο ένστικτο,ούτε
βιβλία ούτε άλλη μορφή επιβεβαίωσης.


Το γκρι είναι η απόδειξη ότι ψάχνουμε δικαίωση και ανταπόκριση μέσα από κανόνες.Αδύνατο δεν είναι,ούτε και άδικο,δύσκολο όμως ναι,τόσο ακαθόριστοι που είμαστε πολλές φορές.Έως να ''ησυχάσει'' ο καθένας μέσα του λοιπόν,ίσως αυτή η πορεία να μην είναι πια ένας αγώνας μεταξύ καλού και κακού.Είναι πλέον μία μάχη για το ποιός είναι σωστός και πιο λάθος.


Εάν επικρατήσει ο ''καλός'',ποιά λάβαρα ακριβώς θα αντικρίσουμε μπροστά μας και εάν κερδίσει ο ''κακός''  τι ακριβώς έχουμε να χάσουμε.


Αύριο λοιπόν 4/5/11,12:00-14:00 @ http://indiegroundradio.com/  στο καθιερωμένο κράμα του τότε με το τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές,με electrogoth new & classics,gothic & industrial σε μία βόλτα από τους Silke Bischoff και τους Evils Toy μέχρι τους Darkankh και την Ιαπωνία,σε δύο μισά γεννημένα για ένα ασύμβατο ολοκλήρωμα.

THEY WERE LEGENDS FROM THE BEGINNING:DEINE LAKAIEN 1985

                                                                          
                                            ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Το 1985 ενώ κάπου  αλλού ο M.Gorbachev αναλάμβανε νέα καθήκοντα,οι τρομοκράτες Christian Klar και Briggite Monhaupt δικάζονταν,ο Alexander Veljanov ανοίγοντας την εφημερίδα του αποφασίζει να απαντήσει στην αγγελία του συνθέτη Ernst Horn ο οποίος αναζητούσε ερμηνευτή με πειραματικές διαθέσεις.Άλλες ηλικίες και άλλες καταβολές,από τη μία ο Veljanov του μεταπανκ και του πρώιμου Gothic,τραγουδιστής τότε των Run Vanguard Run και από την  άλλη ο Horn,διευθυντής της συμφωνικής τότε του Karlsuhe και λάτρης του Medieval,του Folk και της Κλασσικής μουσικής.Ο πρώτος ήταν δέκα χρόνια νεότερος από τον δεύτερο(το μόνο ξεκάθαρο στοιχείο για την ηλικία των δύο).

Στις παρακάτω γραμμές συλλέγοντας καρπούς από το Love Will Not Die  του 1986,την Ασημένια κασσέτα του 2002(The early works-1987),το θρυλικό Dark Star που έβαλε τη σφραγίδα των βασιλέων του σκότους το 1991 καθώς και το θράσος του αινιγματικού Forest Enter Exit του 1993 και την συνάντηση της αρχής με το νέο  λιμάνι με το πρόσφατο Indicator,αποδίδουμε άποψη μεταξύ ψυχολογικού,ιστορικού και μουσικού για τον υπηρέτη σου,Deine Lakaien,όπως και εκείνος κινείται για παραπάνω από δύο δεκαετίες μεταξύ μίας ρομαντικής λύπης,με ορό στον ασθενή από δόσεις ειρωνικού χιούμορ (για αυτό και καλά κρατεί ακόμη) και πολιτικών φόντων όταν ακριβώς έχει ήδη καταφέρει να μας μεταφέρει αλλού και να μας παραπλανήσει όμορφα.Το όνομα αυτού;Εμπνευσμένο από τους Einsturzende Neubauten.

Deine Lakaien:Love Will Not Die cover(1986)

                        ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΑΣΗΜΙ

¨Ηρεμο,παράξενα αργό με μία αύρα να ακυρώνει ακόμα και αυτό που σου ψιθύριζε κάποτε ότι δεν θα ξανα συλλάβουν οι αισθήσεις σου κάτι που να πλησιάζει έστω και λίγο τη ματιά του Ian Curtis.Παράλληλα,με τον Horn και τις δικές του πνοές το...ασπρόμαυρο σκοτάδι της τέχνης όπως το γνωρίσαμε στα late '70's άπλωνε μαζί του μία αίσθηση παράδοσης τελείως ασυνήθιστη.Στο ομότιτλο αποκαλύπτεται ουσιαστικά αυτό που ακολουθούν μέχρι τις μέρες μας,η ελκυστική αγωνία που αγγίζει τα όρια του μαζοχισμού και το αδιέξοδο που όμως δεν είναι αρκετό για να ανακόψει τους γίγαντες.Όσο αφορά το τελευταίο γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο με το τραγούδι The Mirror Men,ο διάλογος με το  είδωλο 

χρειάζεται κότσια για να δεις πίσω από την αντανάκλαση όλα όσα παγιδεύτηκαν για πολύ σε ένα ψυγείο και καταλήγει σε ανταλλαγές λόγων με ό,τι ανώτερο υπάρχει.Το coulor-ize,πιο παράξενο και από τα δύο τελικά έκλεψε την παράσταση  με το παραπάνω,συνοδεύμενο μάλιστα από ένα βίντεο από τα πλέον εύστοχα όσο αφορά το αλλιώτικο της  ιδέας και της υλοποίησης της.Τραγούδι διαφορετικό από τη μάχη του καθρέφτη που περιγράφεται στο σύνολο και η οποία δικαίως στήνεται,αφού όλη η καλή διάθεση για να κερδιθεί,άλλα και πριν συμβεί αυτό να υπάρξει η γνωριμία με το φόβο πριν τη δράση,οι ενδορφίνες της επίτευξης και η πλήρης αμβισβήτηση όσων μπορούν να γίνουν.Μουσικά και ποιητικά το βιώνουμε ακόμα και σήμερα αυτό με τους Lakaien.Το γιατί παρακάτω θα προσπαθήσουμε να το αποτυπώσουμε με όσο το δυνατόν πιο ακριβή τρόπο.

Για κάθε τι μεγάλο έρχεται πάντα η στιγμή που απονέμει κειμήλιο σε όσους ο ακολούθησαν χωρίς απουσίες.Το 2002 κυκλοφόρησε η λεγόμενη Ασημένια Κασέτα,''The Early Works-1987''.Κάποιοι άγραφοι νόμοι είναι μερικές φορές πιο απαραίτητοι από κάθε τι θεωρητικά επίσημο.Για κάθε μακρόχρονο μυστήριο,ειδικά κατά πολλούς σχεδόν ιερό,όπως είναι το συγκεκριμένο σχήμα γεννιέται κάπου στην πορεία η ανάγκη να αποκαλυφθεί η στιγμή όπου για λίγο το βάδισμα προς την πόρτα με το αναμμένο φως δεν ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού και παρά τον χαρακτηρισμό στιγμή,είναι πολλές φορές το κεφάλαιο που κρύβει μέσα του όλα εκείνα που το κράτησαν ζωντανό αλλά και ανεπιστρεπτί στιγματισμένο.Το 1987 ήταν 4 χρόνια μακριά από την επίσημη πρώτη του Dark Star,όμως οι δύο καλλιτέχνες δεν βιάστηκαν να εκθέσουν τις πρώιμες εκδοχές κομματιών όπως Love Me To The End,Reincarnation,Days Gone By.Συντροφιά σε όλα αυτά ήρθαν να κάνουν μία κολλεκτίβα από τραγούδια τα οποία μαρτυρούν την ηλικίά τους δίχως να είναι απαραίτητο να ακουστεί η φράση ''σπάνια και ακυκλοφόρητα'',αφού από τίτλους και μόνο όπως The Executioner και The Pope γίνεται εμφανές ότι ο αντίπαλος ακόμη είναι πέρα από τα όρια του ''εγώ'' και ο δρόμος παρά πολύ μακρύς.Στοιχειώματα βέβαια από εκτελεστές και θεατρίνους με ράσα,προκύπτουν από την σκληρή ακριβώς πάλη με τα ''μέσα'' στο πλαίσιο της ανάγκης για εξαγνισμό και κάθαρση,μέσα από τραγούδια όπως το On The Way To Narmada.Η διαδρομή για τον ιερό ποταμό είναι δύσκολη και σε μία λεπτή κλωστή από το τίποτα μέχρι το ζητούμενο,ενώ ο αγχωμένος λαιμός του Veljanov υπενθυμίζει άνετα ότι απέχει κατά πολύ το δεδομένο της αίσιας άφιξης από το δεδομένο.Με τον θεατρισμό του Horn επέρχεται η ιδανική δραματοποίηση και οι εχθροί που υπογραμμίστηκαν νωρίτερα παραμονεύουν πάντα να ελέγξουν τη μοίρα όσων χάσανε από τα χέρια τα λουριά.

Στο ασημένιο λεύκωμα αντικατοπτρίζεται πιο χαρακτηριστικά και από το επίσημο εναρκτήριο σφύριγμα του Love Will Not Die η συνάντηση δύο κόσμων με εμφανές σημείο τομής όλα όσα θα μπορούσαν κάλλιστα να φαντάζουν στα χαρτιά σαν ένα μανιφέστο.

                                         Alexander Veljanov on stage

Ο A.Veljanov σαφώς ακόμη επηρεασμένος από την περίοδο των Run Run Vanguard σε ερμηνείες όπως εκείνη του Battle Of The Ghost δεν μοιάζει να προσπαθεί να το κρύψει και πολύ ενώ,επειδή όλοι σε πρώτο στάδιο ξεκίνησαν από στάση εμβρυακή δεν έχει προς το παρόν τελειοποιήσει την μοναδική του ιδιότητα,κληρονομιά και από τις θεατρικές σπουδές του να εκτίθεται στο έπακρο χωρίς όμως να αφήνει ούτε στο ελάχιστο να γίνεται ορατή από τους άλλους μία μορφή ήττας και πτώσης εξ αιτίας αυτών.Οι αδυναμίες του βρίσκουν ιδανικό καταφύγιο στις επιβλητικές κινήσεις των χεριών του οι οποίες καταφέρνουν την ίδια όμως στιγμή να μας πείσουν ότι όντως πρόκειται για τον υπηρέτη μας.Μακριά από ψεύτικες επιδείξεις τρόμου ικανές πάντοτε να καλύψουν την μετριότητα της μουσικής όπως κάνουν άλλοι και ακόμη πιο μακριά από τη διάθεση να αποτελέσει μία απλή ηδονή στα μάτια των άλλων,τα ευρήματα του φωλιάζουν αρκετά κοντά σε μία παρθενογένεση,χωρίς να είναι καν απαραίτητη η ιδιόρυθμη χαίτη του(την οποία παρεπιπτόντως έχει χρονικά αρκετά πριν προβληθεί στους κινηματογράφους Ο Δράκουλας με την υπογραφή του Francis Ford Coppola).Πρίγκηπας του σκότους,πρέσβης της Βαλκανικής κουλτούρας και πατέρας του darkwave(ή πιο σωστά του...άλλου darkwave όπως θα δούμε παρακάτω)είναι μερικά από τα προσωνύμια που του έχουν αποδοθεί ανά τα χρόνια.Στα λόγια του σε οποιαδήποτε συνέντευξη -και όχι μόνο- κυριαρχεί ένα Εγώ τεραστίων διαστάσεων και είναι τροματικά 

απόλυτος σε όλες του τις απαντήσεις αλλά και συχνά με μία εξίσου εντυπωσιακά λακωνική επεξήγηση των πραγμάτων.  

Ασ πάρουμε μία γεύση από το 1993 και το σχήμα ων Run Run Vanguard οι οποίοι έκλεισαν τον κύκλο τους πιο μετά από το ξεκίνημα των Deine Lakaien:

Τα καθαρά μουσικά στοιχεία και κριτήρια συναντούν τα συναισθηματικά και πέρα και από αυτά-όσο και να δηλώνει και ο ίδιος ο ερμηνευτής ότι κατά καιρούς τον έχουν κουράσει,τα λεγόμενα λαογραφικά.Από το Σκοπιανό συγκρότημα των Mizar είναι σαφέστατες οι επιρροές του καλλιτέχνη στον τρόπο ερμηνείας και στην όλη έκφραση.Από αυτές του τις ρίζες φαίνεται βέβαια να έχει παραμερίσει την ωμή επίθεση και ρεαλισμό,προτιμώντας τον αυτοέλεγχο που θίξαμε νωρίτερα και την πειθαρχία της κουλτούρας της δεύτερης πατρίδάς του,της Γερμανίας.Η αδιαπραγμάτευτη ευγένεια επίσης ''βιάζεται'' από την ειρωνεία συνήθως και όχι με άλλους τρόπους.Θα δούμε και θα ακούσουμε Mizar σε μία αναφορά καλλιτεχνική χωρίς άλλης φύσης υπονοούμενα και σκοπιμότητες.Όποιος έχει διάθεση για πολιτικού φόντου αντιπαραθέσεις βρίσκεται σε λάθος σελίδα και έχοντας ήδη ξεκαθαρίσει τη θέση μας προς τα πράγματα θα κριθεί ο σχολιασμός του ως επιεικώς απαράδεκτος:

Εάν οι φήμες αληθεύουν,τότε έχει πατήσει τα εξήντα απο το 2009.Με κλασσικές σπουδές στο Μόναχο και το Αμβούργο,καθώς και θεατρικές στο Karlsuhe και το Oldenburg,ο Ernst Horn κατάφερε να ''σπρώξει'' τις δύο πλευρές των ακαδημαϊκών του γνώσεων σε μία ανεπανάληπτα πρωτόγνωρη σύγκλιση,από τη μία  με τις εικόνες εποχής που αναμφίβολα γοητεύουν κάθε άτομο που καταπιάνεται με θεατρικό και κλασσικό μουσικό υλικό.Επαναλαμβάνουμε τα διδάγματα του Brecht,για την λευκά πονηρή προσέγγιση του κοινού στο πρόβλημα και το ζητούμενο μέσω στοιχείων από μία άλλη καθημερινότητα και πραγματικότητα,η οποία καταφέρνει να πείσει για την μη απόλυτα ενεργητική συμμετοχή του θεατή σε όσα διαδραματίζονται.Με μειωμένη λοιπόν την οξύτητα της φόρτισης,το επικό δίνει όλες τις απαντήσεις.Με έναν άνθρωπο ο οποίος κατέχει και την τέχνη της μουσικής αλλά και το..''σανίδι'',μπορούμε να ακολουθήσουμε με κλειστά μάτια κάτι τέτοιο.Ένα τεράστιο βήμα πιο πέρα απο τους Estampie,έχοντας στις αρχές των '90'ς κυριαρχήσει πάνω στις ηλεκτρονικές φόρμες καταφέρνει να κατασκευάσει μία ολόκληρη νέα μόδα με τον φαινομενικά πλέον παράδοξο τρόπο,παντρεύοντας κάθε είδους beat με τις μεσαιωνικές παραδόσεις.Εάν οι Qntal με τον συνεργάτη των Deine Lakaien,M.Popp από την εποχή των πρώτων τολμηρών ηλεκτρονικών πειραματισμών ήταν το απλά το βάφτισμα του πυρός,η ιδέα ωρίμασε και δικαιώθηκε δεόντως αργότερα με τους Helium Vola όπου δεν εκλείπουν και εκεί οι Λατινικές διάλεκτοι,αλλά με την θεατρική απάτη για όπλο,αυτή τη φορά μένει μακριά από παραδοσιακές αφηγήσεις και στην πραγματικότητα αγγίζει φορώντας 

προσεγμένα γάντια άλλωτε φλέγοντα ζητήματα όπως η τραγωδία με το υποβρύχιο Κουρσκ στη Ρωσία και άλλωτε για μόνιμες καταστάσεις όπως ο σεξουαλικός ρατσισμός,αφιερώνοντας σε έκαστο έναν ολόκληρο δίσκο.

                                            Ernst Horn on stage

Επίσης πάντοτε στενός φίλος και με αρκετούς ακόμη τελείως διαφορετικούς καλλιτέχνες και άτομα,όπως ο σαφώς πιο ''grotesque'' και αγαπημένος πολλών από εμάς Ratzinger(Wumpscut),ο οποίος έχει αφιερώσει στον Horn τραγούδι.

                                                                 Ernst Horn on stage 2

Με την ίδια άνεση που κατάφερε να κάνει την αξιοθαύμαστη διανομή του medieval από την όχθη του ρετρό σε εκείνη του σήμερα,κατάφερε να βρει και το δρόμο της επιστροφής.Ο λόγος φυσικά μεταξύ άλλων γίνεται για δεύτερες ματιές σε τραγούδια όπως το κλασσικό Renascence των Project Pitchfork με το λεγόμενο ''Opera Mix''.

ΣΚΟΤΕΙΝΑ,ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ & ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Πολλοί τοποθετούν την αφετηρία των ''δύο'' στο 1991 και στο Dark Star,διότι κάπου εκεί είναι που οι αρχικές τριβές βρήκαν το θάρρος να δείξουν με απόλυτη ευθύτητα πλέον την ηλεκτρονική Avant Garde 

διάσταση του νουάρ η οποία ολοένα και θα ανπτυσσόταν αγνοώντας 

τις εντολές που θα δίνονταν από τις γύρω τάσεις.Σε τραγούδια όπως το Reincarnation και το Down Down Down,περιγράφονται πιο σκληρές καταστάσεις από το προηγούμενο άλμπουμ,όμως εδώ έχουμε 

να κάνουμε με μία...άλλη πρώτη φορά,καθώς οι αγχωτικοί βοκαλισμοί έχουν δώσει τη θέση τους στο ρεαλιστικά ψύχραιμο της λογικής αντιμετώπισης μέσα από ερμηνείες λιγότερο τρεμάμενες  με  πατημασιές πιο κοντά στη συνείδηση.Στο ρεμίξ άλμπουμ 2nd Star το οποίο ακολούθησε το πρωτότυπο ο Horn δείχνει για πρώτη φορά χωρίς προστατευτικό τα πειραματικά του δόντια.Άνθρωποι λοιπόν που σημειώνουν μία επιστροφή τόσο μεγάλη,έχοντας αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο στο να μεταφράσουν την κοινωνική και εσωτερική τους εξέλιξη μέσα στη δημιουργία τους.Όλα προδίδουν φυσιογνωμίες με διάρκεια.......

                                             Remix Album 2nd Star Cover

Ένα χρόνο αργότερα βλέπουμε το Σκοτεινό Αστέρι να γίνεται πιο ζωντανό.Οι Veljanov και Horn ανεβαίνουν στο πάλκο και μάλιστα πολλές φορές πλαισιωμένοι και από μία ευρύτερη σταθερή παρέα και ο κόσμος από κάτω παρακολουθεί τον αρραβώνα των γνήσιων οργάνων με τα synthesizers και τα computer έτσι όπως δεν έγινε ποτέ ξανά.Αν όλα αυτά χαρακτηρίστηκαν ως θάρρος,τότε αμέσως μετά όλα μετατράπηκαν σε ένα περισσότερο ελκυστικό θράσος,αφού με το Forest Enter Exit τόλμησαν να παραβιάσουν ακόμα και τα πιο απαγορευμένα χαντάκια του ανθρώπινου νου και ακόμα πιο μακριά,όλα εκείνα που τις νύχτες τα καρφιά τα οποία έχουν σφηνώσει μέσα στα ξύλα που τα συγκρατούν σφραγισμένα πονάνε αβάστακτα.

Για την ιστορία τα charts όσο και αν ακούγεται περίεργο δεν τα κατέκτησαν ούτε και εδώ,σε αντίθεση με αυτό φυσικά που έγινε στη συνέχεια με το πιο industrial δίσκο Forest Enter Exit ο οποίος αποτελεί ένα από τα καλύτερα ''αλλόκοτα'' dark albums που έγιναν ποτέ.

Εισητήριa και φωτογραφίες από την περίοδο της Forest Enter Exit Tour




                                     Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΣΟΥ

...είναι εκείνος που σε ξέρει πιο καλά από τον ίδιο σου τον εαυτό.Είναι εκείνος που ακόμα και όντας πληγωμένος μένει άγρυπνος και κρατεί τα σκήπτρα της ισορροπίας.Οι στιγμές που δεν το καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος αποδίδουν μεγάλη χάρη στο ρόλο του.Τραγουδώντας το παράπονο και τις ευχές σου,τονίζει την απόγνωση αλλά δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ότι εκείνη μερικές φορές πηγάζει από το γεγονός ότι το μέσα σου είναι υπερβολικά μεγάλο για τα δεδομένα του μικρού κουτιού που σου έχει χαριστεί για να περιβάλλει αυτό,ακόμα και αν είναι δύο μέτρα και πλέον.Μεγαλόπρεπος,επιβλητικός και σοφός αλλά και περιστοιχισμένος από αμφιβολίες γεμάτες μπαρούτι και πάντα έτοιμες για ανάφλεξη,το ότι το γνωρίζει όμως καλά τον καθιστά φτιαγμένο από ατσάλι,ακόμα και αν δεν θα το μάθει ποτέ.Όλα αυτά συντελούν το απίστευτο της παράλληλης ανεξαρτησίας και πλήρους εξάρτησης,αφού μπορεί να σου χαρίσει τον κόσμο ολόκληρο σαν να ήταν ένα επιτραπέζιο διακοσμητικό,όμως για να ενεργοποιηθούν οι ιδιότητες του αυτές οι αξεπέραστες,θα τον δεις πρώτα να σε ικετεύει δίχως ή με άπειρες ενοχές να του χαρίσεις όσα εσύ έχεις στην άκρη των δαχτύλων σου,και εκείνος με τη σειρά του αποκαλεί αυτά τα ίδια 

κόσμο.

Η εξιστόρηση της αρχής ολοκληρώνεται με τις ιστορίες ενός ιδανικού τέλους,σε ένα βίντεο όπου από τα πρώτα πλήκτρα και τη φράση ''ΟΚ'' να βγαίνει από το στόμα του Veljanov και την ελαφρά του υπόκλιση μέχρι την ένταση των τελευταίων λεπτών και τις σπαρακτικές κραυγές να μετατρέπονται σταδιακά σε αποφασιστικότητα από σίδερο,να δίνουν την επικεφαλίδα στην τελευταία παράγραφο.

*Encore:To κείμενο αυτό το ζητήσατε εσείς μέσα από τις Τετάρτες και αφιερώνεται σε όλους ανεξαιρέτως με ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ προς την Ina Lichtenberg,manager των Blind Passenger για την παραχώρηση μερικών αρκετά δισεύρετων πια φωτογραφιών από μία πολύ νεανική περίοδο για το συγκρότημα των Deine Lakaien οι οποίες έβαλαν την τελευταία πινελιά στο πνεύμα το οποίο θέλαμε να αποκτήσει το σχετικό κείμενο στο εκφραστικό πλαίσιο ''ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ'' το οποίο μέσω του διαδικτύου έχουμε αγκαλιάσει από το Σεπτέμβριο όπου και μας είχε ανοίξει την πόρτα του για πρώτη φορά ο Indieground Online Radio.

Ein grosses Danke schoen an Ina Lichtenberg, Manager der Blind Passenger, fuer die alten Fotos die Sie uns zugeschickt hat. Die Fotos sind aus der Jugendlichen Periode der beiden deutschen Artisten.