''Σε Αυτό Θα Είσαι Μόνος..''

Και τελικά όταν η απορία η άλυτη για το τι σε πέταξε στο καναβάτσο και από ποιό σημείο είχε ξεκινήσει το κουβάρι να κάνει βόλτα γερνάει,όταν εν ολίγοις δεν έχει κανείς την πολυτέλεια στην επόμενη μετακίνηση του ορολογιακού δείκτη να θέσει όρια και δικαιολογίες προς τον εαυτό του,ξεκινάει και πάλι μία διαδρομή με πιο πολλά χρώματα από αυτά του αριθμού τέσσερα.(4 τοίχοι).Επειδή όμως η λύση σε όλα καμιά φορά ξεκινάει ανάποδα,θα βγούμε από τη θαλπωρή του πλήρως ήσυχου μόνοι μας και θα χαράξουμε πορεία με τον εαυτό μας μέχρι νεότερης ενημέρωσης και ενεργοποίησης από την πλευρά του ένστικτου.Αυτή είναι η μία εκδοχή της μοναξιάς εκείνου που βλέπουμε να βαδίζει σημαδεύοντας με το βλέμμα σε κάτι που ίσως χρειαστεί να κοιτάξουμε δύο και περισσότερες φορές για να μπορέσουμε να διακρίνουμε καθαρά.

Η άλλη από μια άποψη είναι η μόνιμη σταθερά μεταξύ ελευθερίας και δέσμευσης,εξάρτησης και ανεξαρτησίας.Κάποιοι δεν περίμεναν κάποια απογεύματα να ακουστεί το τηλέφωνο τους,ούτε να χτυπήσει η πόρτα τους προκειμένου να μετακινηθούν προς τα έξω.Νιώσανε το εύλογο κάλεσμα από κάτι απλό όπως ο περίπατος,για κάτι ακόμα πιο απλό.Θα τους δούμε στα λιμάνια,σε άδειους Κυριακάτικους πεζόδρομους,στα διπλανά τραπέζια με παρέα νοητή.Άλλοι θα γελάσουν,άλλοι θα απορήσουν και άλλοι θα ξαφνιαστούν από την ευγένεια που προκύπτει έπειτα από λίγο μέσα από τον ήχο της φωνής τους και από τη γαλήνη που διασκορπίζεται η οποία υποσκελίζει το μη φιλικό και αλλόκοτο που επικρατούσε μέχρι πριν από λίγο σε χρόνο ανύποπτο.Κάποιοι διασκεδάζουν με έναν τόσο δικό τους τρόπο μερικές φορές.Δεν υφίσταται κατηγοριοποίησης αυτό.Όλοι μας περνάμε από αυτό το στάδιο κάποια στιγμή και μετά από καιρό κάποιοι θα το θυμούνται σαν ένα κακό όνειρο την ίδια ώρα που άλλοι θα έχουν να θυμούνται ότι μέσα από το παράξενο αυτού γυμνάσανε εαυτούς όσο ποτέ άλλοτε.Όταν μάλιστα όλα είχαν ξεκινήσει από ένα όμορφο λάθος,η ηδονή του επιλόγου είναι πρωτόγνωρη.

Σαν μία σκυταλοδρομία κατά τη διάρκεια της οποίας για να ξεκινήσει ένα στάδιο,απαραίτητη προυπόθεση είναι να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα μελανά σημεία το προηγούμενο,έτσι και η σκέψη θα ξεκινήσει το χορό πριν καν αντιληφθούν τα άκρα το μήνυμα και ακολουθήσουν στα εγκόσμια.Η σκέψη θα είναι παρούσα και εκεί και πολύ έντονα για κάποιους που δεν αρκούνται στο να αισθάνονται μέχρι να λάβουν απαντήσεις.Έπειτα έρχεται η  παρατηρήση,η οποία είναι πολλαπλά πιο δυνατή αλλά και πάντα στην αναμονή.Η πρώτη σκέψη είναι πάντοτε βίαιη.Είναι υποχρεωμένη να είναι βίαιη.Αλλιώς δεν μπορεί να πείσει κανέναν για το ότι ο πόνος που ξεκινάει να βαραίνει το θώρακα και τα μιλίγγια του κεφαλιού που νιώθουμε να τσαλακώνονται ξαφνικά σε λίγο θα είναι απλώς τα συμπτώματα που εμπεριείχε το άγχος της προθέρμανσης.Αρχίζει χωρίς λόγια και με δύναμη η οποία δίνει φάρμακο στα θολωμένα πέλματα και το παιχνίδι έχει αρχίσει.

Κάπως έτσι και ο Stan Przhegosky μένοντας για λίγο μόνος μακριά από το πρότζεκτ του με την παράξενη ονομασία,κυκλοφορεί σχετικά πρόσφατα ένα ακόμη άλμπουμ υπό την ετικέτα ZXZ

όπου το έργο άλλων όπως οι Depeche Mode ή και ακόμη και της Madonna(!) περνάνε σε ένα ν ουρανό με νέφος,τον οποίο άλλοι θα ονομάσουν industrial goth και άλλοι witch house.Το άλμπουμ Abraxas είναι δυναμικό και με ήχους που αγγίζουν το βάθος του διαδρόμου χωρίς όμως να καταντάει χαώδες και φλύαρο,οπότε ασ το εμπιστευτούμε προκειμένου να μας μεταφέρει προς τα έξω.Σκοτεινός χορός γεμάτος βουβά υπονοούμενα μιάς μαγείας υπολογισμένης με μαθηματική ακρίβεια να μας κάνει να νιώσουμε τον καλοπροαίρετο δαίμονα να ψιθυρίζει από μέσα.Ξεκινήσαμε...

Κάθε πρόλογος κρύβει μέσα του κάτι επιθετικό,κάτι βιαστικό πολλές φορές και με την επείγουσα ανάγκη να καταλάβει ο καθένας πως ο ενθουσιασμός είτε μας αρέσει είτε όχι κεντάει φαρμακερά,αφού όσο εφηβική και να είναι η διάθεση δεν μας έχει υποσχεθεί κανένας τίποτα.Μετά λοιπόν από το σπασμωδικό της αφετηρίας και το αμφίβολο του αναγνωριστικού παιχνιδιού,έως και το γλυκά παρορμητικό -αν και με λογικές προθέσεις-,το χρώμα αλλάζει και θυμίζει αρκετά λιγότερο μία αρένα.Οι σκέψεις δεν σταματούν εδώ.Τέτοια γεγονότα φονικά για τη ρουτίνα είναι όπως τα βιβλία.Οι συνειρμοί οδηγούν προς τα πίσω με το βήμα προς τα εμπρός,υποθέσεις που ενδόμυχα δεν έκλεισαν ποτέ παίζουν την τελευταία τους πράξη.Ψυχοφθόρο,αλλά και το μαγικό κλειδί για τη διάρκεια...Ίσως όσοι σου είπαν ότι βασανίζεσαι παραπάνω από όσο πρέπει να έιχαν δίκιο.Όμως δεν ήτανε ποτέ τόσο άσχημα να βρίσκεις τις απαντήσεις μόνος σου και αυτό είναι μία αντικειμενική αξία,δεν πρόκειται να αλλάξει.Όλα παίρνουν αρμονική σειρά,ο νους ικανός ως συνήθως να αγγίζει το άλλο άκρο εκκρίνει ακατάπαυστα ηρεμηστικές ουσίες.Σε περίπτωση που κάποιες από αυτές τις νιώσουμε να είναι ξένες,κάτι δεν είναι πια το ίδιο,κάτι έχει αλλάξει.Εδώ αρχίζει ουσιαστικά πλέον αυτό το οποίο ο παθητικός παρατηρητής μπορεί να μην κατανοήσει ποτέ του,ακόμη και αν πέρασε και εκείνος από εκεί νωρίτερα.Είναι ''η δική μας γιορτή'',εκεί 

που ένας απολογισμός μόλις έλαβε τέλος και ξεκίνησε η εξαργύρωση.Είναι ολοφάνερο και πάλι το ότι πάντοτε υπήρχε νόημα στο να επικεντρωθούμε λίγο παραπάνω σε όσα βρίσκονται τριγύρω.Είχαμε πει ότι όταν αρχίζουμε να κοιτάζουμε ευθεία,σημαίνει πως έχουμε ήδη κάνει μια καλή αρχή.Η απλή αυτή μέρα με το τόσο ξεχωριστό όμως συναίσθημα,το νέο ταξίδι της μικρής,μυστήριας περιπλάνησης μέσα στο παλιό μονοπάτι μας οδηγούν κάπου στη μέση,άρα το να κοιτάζουμε από εκείνο το σημείο ευθεία έχει μία εξαιρετικά λογική συνέχεια.

Κάπως έτσι το 2002 ο Alexander Veljanov αφήνοντας πίσω του για λίγο το σπίτι των Deine Lakaien,επισκέφθηκε εκείνο των Stendal Blast,(γνωστό μεταξύ άλλων και από την επίσκεψη των Blutengel σε αυτό )και από εκεί γινόμενοι ένα με όλα,από το πικρό και το μαραμένο μέχρι το απώγειο της ανιούσας μας λένε για άλλη μία μέρα,Νur Ein Tag.....

                                                           

Δεν ξεχνάμε αυτό για το οποίο έγινε λόγος νωρίτερα,κανένας δεν υποσχέθηκε τίποτα και αν ισχύει για τα παραμύθια,έτσι και στις αληθινές ιστορίες πάντα υπάρχει και το άσχημο κομμάτι,ακόμα και στις πιο ωραίες και τις πιο ιδανικές.Κάπου στο πλαίσιο της διαδρομής,η ανώμαλη προσγείωση έστω και παρωδική,είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο και εκεί μολονότι έχουμε φτάσει τόσο μακριά ήδη,τα πρωταρχικά συμπτώματα επιστρέφουν,οι ανάσες χωλαίνουν,ο θώρακας δυσφορεί και τα οστά του κρανίου τσαλακώνονται.Εκεί είναι αργά να σταματήσουμε,αν πραγματοποιήσουμε μεταβολή,η απόσταση από την αφετηρία μέχρι την κοπή του νήματος είναι η ίδια.Ακούγεται πολύ σοφό και εύκολο στο χαρτί,όμως έτσι είναι.Θα περάσει λίγος χρόνος ίσως για όλους μας προκειμένου να ακολουθήσουμε το απλό,το να κατανοήσουμε δηλαδή ότι η μόνη δίοδος προς τη δύναμη και την ''πέτρα'' είναι να δεχθούμε τα πράγματα ως έχουν.Στην επώδυνη αυτή παρένθεση θα υπάρξει ένα πένθος,αυτό αν το επιτρέπει ο χρόνος τότε δεν είναι έγκλημα.Λίγη φαντασία,λίγη διαμαρτυρία είναι πάντοτε ένα δυνατό παυσίπονο.Το να ονειρεύεται κανείς άλλωστε είναι μία μορφή τέχνης.

Όταν πριν λίγα χρόνια ο Sven Friedrich μόνος,χωρίς τους Zeraphine ή τους Solar Fake και φυσικά τους θρυλικούς πια Dreadful Shadows οι οποίοι αρκούνται σε κάποιους κύκλους συναυλιών ενίοτε,συνάντησε την Ophelia Dax,μακριά και εκείνη από τους Jesus On Ecstasy,με τους οποίους την γνώρισαν πολλοί,απέδωσαν πολύ σοφά τα τσακισμένα όνειρα.Ο Friedrich κάνει εκείνο που από νεαρή ηλικία γνωρίζει καλά.φωνάζοντας ''δεν ήτανε να γίνει'',σε μία υπενθύμιση ότι και οι δυνατοί λυγίζουν,ενώ η συνύπαρξη με την Ophelia θυμίζει κάτι από χρυσές εποχές όταν και η Gitane Demone στο πλευρό των Shadows είχε δώσει πραγματικά μαθήματα για το συμβολισμό της ενδελέχειας που αποδίδει στα πράγματα το πάντρεμα ανδρικής με γυναικεία φωνή....

            

Εδώ οι ελεύθεροι σκοπευτές χαιδεύουν έντονα τις άκρες των δαχτύλων της διαίσθησης μας.Όχι δεν είναι μόνο ο παραβιασμένος πλέον νους μας που πολλαπλασιάζει τα πάντα,κάποιοι ζούσαν για αυτό και τώρα το έχουν χειροπιαστό με σάρκα και οστά και το απολαμβάνουν.Πέσαμε....τα πάντα ξεκινούν από το βλέμμα μας και τελικά εκεί ολοκληρώνουν πολλούς γύρους και κύκλους.Ευχή και κατάρα θα είναι από εδώ και στο εξής και σε πολλά από τα επόμενα μας βήματα.Από τη μία δεν είναι κανένας ούτε θεός ούτε και ζώο για να μην σκεφτεί ότι όλο αυτό το μοναδικό δεν το μοιράζεται με κανέναν.Εδώ όλοι θα απορήσουμε εάν άραγε υπάρχει ένας σύμμαχος σε όλα αυτά και εάν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο νοητό κλείσιμο εκείνου που ξεκινήσαμε.Εάν είμασταν δυνατοί ή απλώς ατίθασοι και παθιασμένοι.Εάν οι έννοιες σωστό & λάθος είναι διαπραγματεύσιμες.Τι είναι σωστό και τι λάθος;Όλα ξεκινούν από το είναι μας όμως,απλό και ουσιαστικό....και Όχι,κανένας δεν μας έχει κλείσει το στόμα και τα ρουθούνια,το οξυγόνο εισέρχεται ακόμα και οπότε το παιχνίδι παίζεται.Οι ντροπές ας παραμεριστούν,προχωράμε έστω και χαιδεύοντας τον τοίχο και κρατώντας το χέρι του,έστω και αν τα χέρια και τα πόδια μας είναι δύο κομμάτια από ξύλο πλέον,τα αντανακλαστικά μας υπάρχουν για κάποιο λόγο και μέχρι να εμφανιστεί αυτό που λένε τύχη,μοίρα,σύμπτωση τα χρησιμοποιούμε όπως μπορούμε.Αν κυλήσει πολύ άμμος στο κάτω μέρος της κλεψύδρας τότε μπορεί να γνωρίσει η υπερηφάνεια ανάσταση νεκρών στη σκέψη ότι ακόμα βρίσκει τρόπους έστω και υπολειτουργώντας να αποδράσει παροιμιωδώς από τη φυλακή.Προσοχή μόνο μην σας κλείσουν τα ρουθούνια και τα χείλια.Η σκιά σας είναι ακόμα ορατή.Τα σύμβολα αν ήτανε τελικά να γίνει σε αντίθεση με όσα είπε ο Sven και η Ophelia θα σας ενημερώσουν αν το θέλετε πραγματικά.

Μάλλον διόλου τυχαία η Νεοϋορκέζα,γεννημένη στην Μπαγκλαντές Shikee,ανέκαθεν χορεύει μόνη όντας η ''ψυχή μέσα στο ανδροειδές'',Android Lust,με την αυταπάρνηση να βρίσκει στο πρόσωπο της την εικόνα και την ομοίωση έτσι όπως μας την έχουν αναλύσει από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου ήδη,με τη δύναμη σε όλο της το μεγαλείο να προκύπτει ως βασικό προϊόν έστω και μέσα από έναν άξονα γεμάτο γερά χαστούκια.Ωδή σε όλα όσα περιγράφουμε εδώ σήμερα σε ένα πακέτο όπου η εικόνα,η μουσική,η γλώσσα του σώματος συμβαδίζουν στο απόλυτο σε ένα icon το οποίο παραδόξως όσο ''φορτωμένο'' και να δείχνει,δε εκπέμπει ίχνος από περιττή πρόθεση επαρμένης  επίδειξης και μπροστά της παρόμοιες φιγούρες όπως ο Rogue των Cruxshadows φάνταζουν μέτριες.Ακρόαση δύσκολη μα τόσο σκανδαλιστικά ιδιαίτερη,το σπαρακτικό όχι που φωνάζει η Shikee ας μην μας ξεγελάσει.Μακριά από καταστροφολογίες,΄κρύβει μέσα του τη δύναμη που χρειάζεται για να πάρει κάποιος στις ωμοπλάτες του τον άτλαντα...

Θα ζησουμε λοιπόν.Μία ανατροπή,έστω και επικά κατάμαυρη δεν παύει να κάνει τον κανόνα που λέει ότι αφού κάτι έλαβε χώρα μία φορά,μπορεί να ξαναγίνει.Ας κοιτάξουμε και πάλι ευθεία σιγά σιγά.Για κάποιους θα είναι μια μεγάλη,σχεδόν αστεία γραφικότητα όλο αυτό που ζήσαμε.Για άλλους μία ανούσια δοκιμασία στην οποία μπήκαμε λόγω του ότι ήταν απλώς το τοπίο γύρω μας άνυδρο.Αν όντως όμως βρήκαμε απαντήσεις,δακρίναμε τα έμμεσα μυνήματα παρατηρώντας και καταφέραμε και γυρίσαμε πίσω με μία λεπτή έστω ατσάλινη επένδυση παραπάνω σαν έπαθλο,τολμάμε να πούμε ότι στην δική μας γιορτή,γνωρίσαμε τη νίκη της μνήμης επί της λήθης,της αλήθειας επί του ψέματος και της ζωής επί του θανάτου.Αυτό για όλους.....χρόνια πολλά....

Encore:Ο ύμνος της μεγαλοπρέπειας των Covenant από το Skyshaper του 2006 αφιερώνεται σε όλους,το κείμενο στην Starwhisperer,η γιορτή σε όσους την βίωσαν και θα την βιώσουν και όχι κατά παραγγελία....Οι εικόνες είναι από την ταινία Dark Solitude και όσο απλές και να δείχνουν,προέκυψαν έπειτα από μία αναζήτηση ωρών.